AngeAlbum

De laatste jaren lijkt de belangstelling voor Franse progrock weer wat toe te nemen, met Lazuli en Némo als vaandeldragers van de huidige generatie, maar het blijft behelpen. Franstalige prog heeft het hier nooit goed gedaan (waarschijnlijk ook de reden dat bij Magma in het Kobaiaans gezongen wordt) en het gebrek aan populariteit van een van de toonaangevende bands, Ange, spreekt boekdelen.

Ange, eind jaren zestig opgericht door de broers Christian en Francis Décamps, maakte in de jaren zeventig enkele meesterwerken die in de verzameling van geen enkele liefhebber zouden mogen ontbreken (en dat vermoedelijk wel doen). Gelukkig is de band de beroerdste niet en biedt het een ieder nu alsnog een kans om zo’n meesterwerk in huis te halen middels een nieuwe versie van “Emile Jacotey”.

Na de succesvolle albums “Le Cimetière Des Arlequins” en “Au-Dela Du Délire” vond Ange het in 1975 tijd voor een conceptalbum, een album rond de werkelijke bestaande Emile Jacotey, een voormalig hoefsmid die in een lokale krant verhalen uit vroeger tijden vertelde en daarmee symbool stond voor de band met het verleden die Christian Décamps voor dit album zocht. Negenendertig jaar later ligt dit concept nog steeds aan de basis van deze nieuwe opname (met de huidige bezetting) maar alle muziek is opnieuw gearrangeerd en een viertal nummers is toegevoegd. Omdat de nieuwe versies van bestaande nummers meestal ook wat langer duren, leidt dit ertoe dat “Résurrection” een half uur langer klokt dan het origineel.

“Résurrection” begint vrij stevig met Bêle! Bêle! Petite Chèvre, een – naar ik vermoed – vrij dubbelzinnige fabel over een wolf en een geitje, waarin een prominente rol is weggelegd voor de gitaar van Hassan Hajdi. Gelijk valt op dat de productie veel helderder is dan die van het origineel (of in elk geval dan die van mijn cd-exemplaar), waardoor de individuele instrumenten veel beter te onderscheiden zijn.

Het pastorale Sur La Trace Des Fées ligt geheel in de stijl van Genesis en bevat de nodige Mellotron. Samen met het bijtende Le Nain De Stanislas en Jour Apres Jour vormt dit het eerste blok van bestaande nummers. Van de drie nieuwe nummers die hierop volgen, maakt Gustave & Lucie de meeste indruk, ondanks de nogal puberale ondertitel Suite Pileuse Pour Pinceau Et Pubis (vertaling: harige suite voor scheermes en schaamhaar). Innocents Les Mains Sales klinkt op en top Ange, maar daardoor ook wel erg weinig origineel. Le Bouseux is tekstueel wel aardig maar heeft muzikaal niet heel veel om het lijf.

Het vierluik Ego & Deus klokt ruim twintig minuten en omvat vier episodes uit het leven van het personage Ego, die muzikaal evenwel geen geheel vormen. Het afsluitende Les Noces bevat een instrumentaal tweede deel dat bestaat uit fraai samenspel van toetsen, gitaar, basgitaar en drums.
Het vormt daarmee een uitzondering op dit door de theatrale stem van vader Décamps gedomineerde album, een stem die overigens na een carrière die meer dan vier decennia omvat, nog niets aan kracht en bereik heeft ingeboet.

Le Marchand des Planètes heeft van alle nummers de grootste transformatie ondergaan, onder andere middels een Arabisch aandoende intro en slot, maar is helaas ook zijn dreigende karakter wat kwijtgeraakt. De fraaie ballad Ode A Emile heeft op “Résurrection” de plaats gekregen die het verdient: als afsluiting. Emile Jacotey overleed in 1978 maar is nog springlevend middels regels als:

Ta Bouche est sucrée de légendes que l’on déguste comme un festin, un festin qui n’est pas a vendre, mais qui se donne comme un matin

“Emile Jacotey Résurrection” biedt een veel frisser klinkend album dan het bijna veertig jaar oude origineel en is naar mijn mening een goed voorbeeld van een geslaagde herinterpretatie van het eigen verleden. Wel zie ik het als een gemiste kans dat de door het Jacotey-karakter gesproken tussenstukjes in stand gebleven zijn; ze voegen muzikaal niets interessants toe en halen de vaart uit het album.

Voor de bezitter van het origineel biedt “Résurrection” meer dan voldoende om de aanschaf te rechtvaardigen en voor de te grote groep progliefhebbers die de Franse prog nog moeten ontdekken vormt deze uitgave een prima startpunt.

Wouter Brunner