AngeAlbum

De Franse band Ange mag gerust een levende legende genoemd worden. Sinds hun oprichting in 1969 heeft de band tot nu toe een stapel albums verkocht die hoger is dan de Eiffeltoren. Drie miljoen exemplaren vlogen, zij het hoofdzakelijk in eigen land, over de toonbank en zes albums behaalden maar liefst goud. ‘Goed gedaan jochie’ zou de man met de alpinopet gezegd hebben. Nou ja, jochie? Al 35 jaar vormt Christian Décamps het theatrale boegbeeld van deze illustere symfoband. Met zijn poëtische teksten en zijn voordrachtachtige manier van zingen, maar vooral met zijn geraffineerde composities is hij niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk de vaderfiguur van het stel. Al enige jaren namelijk is zoon Tristan toetsenist van dienst bij Ange. Een dergelijke bloedband is een plus want er is niemand die de hersenkronkels van pa Décamps beter aanvoelt dan zoonlief. Bovendien zorgt hij met zijn moderne aanpak dat Ange weer levensvatbaar is.

Halverwege de jaren ’90 heeft de band weliswaar even op haar derrière gelegen, maar met de komst van zoon Tristan en de albums “La Voiture A Eau” uit 1998, “Culinaire Lingus” uit 2001 en nu met de nieuweling “?” staat Ange weer recht overeind. Het is opzienbarend dat de band die gebruik maakt van vrij voor de hand liggende geluiden met een standaard bezetting van zang, gitaar, toetsen, bas en drums zo’n volstrekt eigen sfeer op dit album weet te creëren. Weliswaar zijn er een paar gastbijdragen op onder andere didgeridoo, fluit en trombone, maar dan nog. Ik zou dit de typische Ange-sfeer willen noemen, want de band is werkelijk nergens mee te vergelijken, hooguit in passages.

Erg sfeerbepalend dat de zang bij Ange in de moerstaal is en dan hebben ze aan mij een goeie, terwijl ik me realiseer dat dit ook juist een enorme barrière kan zijn. Ik houd ervan als dit soort muziek recht uit het hart komt en ik maak me dan ook geen illusies de teksten te snappen want zelfs een rasechte Fransoos zal nog struikelen over Décamps’ schrijfsels. De flamboyante frontman heeft een aangename stem, warm, doorleefd en met controle over zijn emoties. Op “?” gaat hij regelmatig de samenzang aan met een zangeres en dat zijn vaak de meest uitbundige stukken van de cd. Neem Le Coeurs a la Corps, waar beiden naar hartenlust zingen terwijl bassist Thierry Sidhoum het nummer heerlijk voortstuwt of neem Naufragé Du Zodiaque of het zwierige en oh zo lekkere Ombres Chinoises. De dame in kwestie heet Caroline Crozat en ze zingt ook nog een nummertje alleen, het cabareteske met accordeon opgesierde Entre Foutre Et Foot.

Ik heb het woord ‘uitbundig’ genoemd en dat is niet voor niks. Zeker negen van de dertien stukken zijn min of meer als dusdanig te betitelen. Daar staan tegenover de mechanische opener Le Couteau Suisse met door elkaar krioelende vioolklanken en het mysterieuze Les Eaux Du Gange die tamelijk ingetogen klinken evenals het eerdergenoemde Entre Foutre Et Foot en het donkere Sous Hypnose dat zich ontwikkelt tot grauwe progmetal.

Het door akoestische gitaar voortgedreven Ricochets echter dartelt de kamer door met een juweel van een gitaarsolo die stergitarist Hassan Hajdi op z’n conto mag schrijven. Zijn zinderende klanken zijn magnifiek van toon. In Histoire D’outre Rêve, dat in het begin de symfonische jazzrock van Gino Vannelli heeft, gaan de haren weer recht overeind staan als Hajdi een hartstochtelijk zingende Décamps ondersteunt met een fonkelende melodielijn. Dit is absolute wereldklasse! Dit sterke nummer, één van mijn favorieten, bevat tevens een vriendelijk stukje gesproken tekst dat op een sprookjesachtige manier tot de verbeelding spreekt. Het zijn dit soort momenten die de sfeer van het album gestalte helpen geven. Een mooi melodieus fragmentje volgt.

De productie van “?” is uitmuntend, maar een band die in de loop der jaren zoveel integriteit en ervaring heeft verworven, mag zich dan ook niks anders permitteren. Ange doet het niet met minder. De piano sprankelt overal doorheen, de geweldige drums van Benoit Cazzulini spetteren alom deze kant uit met hun rake accenten en de synthesizers klinken helder en transparant evenals de frisse gitaren, de prominente bas en de uitgelaten zang. Het prettige aan deze cd is dat een ieder staat te spelen met het enthousiasme van een stel jonge honden. Het klinkt allemaal zo lekker gretig.

In de meeste nummers steunt Ange op sterke refreinen waarvan de aanstekelijkheidfactor hoog is, maar, maar, maar… sfeerwisselingen zijn schering en inslag bij de band en niks gekunsteld hoor.

Her en der poppen zowel jazzrock- als progmetalpassages in het geluidsbeeld op zonder dat men die typische Ange-sfeer loslaat. Een fraai voorbeeld daarvan is Naufrage Du Zodiaque waar heftige gitaarakkoorden zich een weg banen tussen bizarre baspartijen en vreemde synthesizerklanken. Het eind van het nummer is intrigerend en is met z’n wisselende tempo zeer bijzonder.

Over het algemeen vind ik deze cd met zijn 72 minuten net iets te lang, temeer daar de muziek gaandeweg steeds wat donkerder wordt. Dat wil echter geenszins zeggen dat de nummers tegen het eind minder zijn. Luister maar eens naar Passeport Pour Nulle Part waar een vergelijking met Magellan door de combinatie progmetal/trombone onvermijdelijk is en kom met mij tot de conclusie dat dit vraagteken eigenlijk een uitroepteken had moeten zijn.

Dick van der Heijde