Album

Er zijn van die bands waar we eigenlijk geen recensies over hoeven te plaatsen omdat aankondigingen zouden volstaan. Änglagård is zo’n groep: immers, wie zal er verrast zijn dat hun nieuwe livealbum, “Prog på Svenska”, uitstekend is? Maar aangezien we nog altijd in de basis een recensiesite en geen twitterfeed zijn, besteden we toch iets uitgebreider aandacht aan gegarandeerde winnaars. Na de verrassende comeback met “Viljans Öga” in 2012 begon Änglagård voor zijn doen vaak op te treden en werd besloten om een reeks shows in Japan ‘van oudsher een groot progland’ op te nemen, hetgeen uiteindelijk leidde tot deze liverelease.

Terwijl het vorige livealbum van de band, “Buried Alive” uit 1994, formeel het einde van Änglagård markeerde, is “Rock på Svenska” nadrukkelijk een manifest voor de toekomst. De plaat bevat fraaie versies van nummers van “Hybris”, “Epilog” en “Viljans Öga”, maar begint met een deel van een nieuwe compositie, geschreven voor een toekomstig album. “Rock på Svenska” is bovendien een visitekaartje voor een nieuwe line-up. Spoedig na de release van het derde album veranderde de band voor twee derde van samenstelling (volgens de social media verliep deze bezettingswijziging niet bijzonder harmonieus): drummer Mattias Olsson kreeg zijn congé (of hield misschien de eer aan zichzelf) en werd vervangen door Erik Hammarström (ex-Flower Kings), gitarist Jonas Endegard vertrok ten faveure van oudgediende Tord Lindeman (die ook de zang heeft teruggebracht), en toetsenist Thomas Johnson maakte plaats voor Linus Kase (Brighteye Bison, ex-Flagship). Met deze nieuwe bezetting lijkt Anna Holmgren een grotere rol te hebben gekregen, zowel in het geluid als in de sturing van de band.

Deze wisseling van de wacht valt ook samen met een lichte koerswijziging. Zoals al bleek op “Viljans Öga” verkent Änglagård toenemend een pad gericht op avantprog en jazzrock. Opener Introvertus fugu (“De introverte kogelvis”) gaat nog nadrukkelijker deze kant op en klinkt meer freestyle dan we van de band gewend zijn. Elders is er stiekem ruimte gemaakt voor extra saxofoon, gespeeld door zowel Anna Holmgren als nieuwe toetsenist Linus Kase. Bij het uitzetten van deze nieuwe richting verloochent de groep echter geenszins zijn afkomst. De afwisseling tussen oude en nummers laat horen hoe organisch de ontwikkeling van de band eigenlijk is geweest.

Toch is dit niet onvervalst het klassieke Änglagård. De nieuwe leden, en vooral drummer Erik Hammarström, spelen het materiaal met wat andere accenten. Hoewel Hammarström een uitstekende slagwerker is en de partijen van Olsson prima speelt, ontbreekt soms de flair die Olsson’s spel kenmerkt. De band klinkt mede hierdoor soms net iets makker dan vroeger, vooral bij de composities van de eerste twee albums  maar de twee drummers hebben natuurlijk verschillende stijlen, dus het is niet echt eerlijk om dit Hammarström aan te rekenen. Een volgend album zal moeten laten horen hoe de nieuwe line-up klinkt als de verse leden allemaal deelgenoot hebben uitgemaakt van de ontwikkeling van het nieuwe werk.

Dit is natuurlijk maar een licht kritiekpunt dat vooral opvalt bij een band met het statuur van Änglagård. In essentie doet dit allemaal nauwelijks afbreuk aan de kwaliteit van “Prog på Svenska” en zowel nieuwe als oude fans van de band of van dit soort prog in het algemeen zullen veel plezier beleven aan deze tour de force van een band die het schoolvoorbeeld is van een succesvolle comeback. En zoals het nieuwe nummer suggereert, is dit Änglagård voorlopig nog niet uitgespeeld.

Christopher Cusack