Anglagard

Viljans Oga

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: Zweden
Label: Eigen beheer
Website: http://www.anglagard.net/
Tracklist
Ur Vilande (15:47)
Sorgmantel (12:06)
Snårdom (16:14)
Längtans Klocka (13:22)
Johan Brand: basgitaar, baspedalen
Jonas Endegard: gitaar
Anna Holmgren: dwarsfluit, saxofoon
Thomas Johnson: piano's, Mellotron, synthesizers
Mattias Olsson: drums, percussie, geluiden
Viljans Öga (2012)
Buried Alive (1996)
Epilog (1994)
Hybris (1992)

Het was zo’n jaar, 2012. Allerlei bands die al jaren niets van zich hadden laten horen of zelfs officieel opgeheven waren, zagen plotseling de noodzaak om nieuw materiaal uit te brengen – en niet eens om de traditionele rocker reden dat je ampele pensioen niet langer toereikend blijkt om het koopgedrag van je al te materialistisch ingestelde vierde vrouw te bolwerken, maar om artistieke redenen. De grootste verrassing in deze categorie was zonder meer het nieuwe album van de Zweedse grootheden van Änglagård. Twee briljante albums, indrukwekkende optredens, en een officieel afscheid in de vorm van een fenomenaal livealbum – dat was al wat was overgebleven van de al te korte carrière van de band. In 2003 speelde de band nog een paar optredens samen, maar dat was het wel. En toen was daar opeens “Viljans Öga”, een derde album, alsof de band nooit gestopt was, maar alleen even een broodje gezond was gaan halen en op de terugweg te lang op een straathoek met een zwerfkitten had staan spelen.

Dus, hoe vaart Änglagård, zo achttien jaar na het vorige album? Is de band erin geslaagd om zijn legendarische status eens te meer waar te maken? Hoewel het eigenlijk nog te vroeg is om te oordelen of “Viljans Öga” net zo’n onmisbaar progalbum zal worden als “Hybris” en “Epilog” zijn de tekenen buitengewoon gunstig. De vier composities op het album zijn direct herkenbaar als oldskool Änglagård: moderne prog die de jaren zeventig naar het nu vertaalt. Dit betekent echter allerminst dat het album simpelweg een herhaling van zetten is. Integendeel, een flink gedeelte van de charme van “Viljans Öga” is de aanwezigheid van nieuwe elementen, zoals verwijzingen naar de RIO en avantprog.

Een van de kenmerkende aspecten die gelijk zijn gebleven is onder andere de grote rol voor wat wij in het veld ‘ouwe meuk’ noemen: de Mellotrons, Hammondorgels, elektrische piano’s en wat dies nog meer zij, uiteraard virtuoos bespeeld door Thomas Johnson. (Hierbij moet wel aangetekend worden dat de band ook de nieuwe M4000D, een digitale Mellotron, heeft gebruikt.) De basgitaar van Johan Brand ronkt nog altijd als een salsabrommer na vier glazen tequila, terwijl de gitaar van Jonas Engdegård moeiteloos als vanouds laveert tussen hoekig hakwerk en zangerige melodieën. Mattias Olsson blijft onnavolgbaar en overal tegelijk met zijn drums en percussie en het dwarsfluit- en saxofoonspel van Anna Holmgren is nog altijd een fijne kers op de taart.

Hoewel zo de glorie van de jaren zeventig als vanouds gevierd wordt, is “Viljans Öga” tegelijkertijd een uiterst moderne plaat. De band heeft veel ruimte gegeven aan nieuwe invloeden, zodat een nummer als Snårdom soms klinkt als een Änglagård-benadering op avantprog. Daarenboven is het album een studioplaat, in de beste zin des woords. In zijn jaren na Änglagard heeft Mattias Olsson zich met zijn Roth-Händle studio ontwikkelt tot een van de meest interessante en enthousiaste producers en recording engineers in de prog. Liefhebbers van Gösta Berlings Saga of een van Olssons vele projecten, zoals Necromonkey, Two Times the Trauma of AK-Momo weten dat hij een groot plezier schept in het creëren van muziek met de hele studio als instrument. Ook “Viljans Öga” klinkt kristalhelder en zit vol met spannende geluiden en effecten die niet allemaal direct opvallen, maar zich vooral via de koptelefoon openbaren. (Voor een kijkje in het studioproces, zie Olssons YouTube-kanaal). Hierdoor heeft de muziek een modern en spannend randje gekregen die nog niet op deze manier aanwezig was op “Hybris” en “Epilog”.

Met “Viljans Öga” is Änglagård dus verdergegaan waar ze gebleven waren, doch zonder op dat punt te blijven hangen. De fans van het eerste uur zullen bijzonder opgetogen zijn over het album, maar ook mensen die de band niet of nauwelijks kennen zou dit moeten aanspreken. Het is intrigerend hoe modern Änglagard hier klinkt zonder zichzelf te verloochenen. Dat de composities bovendien ook nog eens simpelweg uitmuntend zijn, is indrukwekkend. Dit is hoe comebacks horen te zijn.

Christopher Cusack

Koop bij bol.com

Send this to a friend