AnimationsAlbum

Even een vraagje! Mag je jezelf een nieuwe groep noemen, wanneer je alleen je naam veranderd?

Wie het weet mag het zeggen. In elk geval doet Animations, voorheen Labyrinth, erg geheimzinnig over hun verleden. Zover ik weet zonder aanwijsbare reden of het moet zijn dat ze hiertoe gedwongen zijn door het Italiaanse Labyrinth. Ook nu geldt, wie het weet mag het zeggen. Het grappige is dat op het moment van schrijven van deze recensie de website van het Poolse Labyrinth nog gewoon in de lucht was.

Oké, genoeg gemuggenzift, het is tijd om aandacht te schenken aan deze geweldige schijf. Dit kwartet jonge Polen heeft namelijk een plaat afgeleverd om de vingers bij af te likken.

De muziek is volledig instrumentale progressieve metal, heeft soms wat jazz invloeden en is behoorlijk technisch. Verwacht dan ook niet dat je de nummers na een paar keer luisteren meefluit of neuriet, nee headbangen is het devies en niet te versmaden voor luchtgitaristen. Over het algemeen kan je vaststellen dat Animations leentjebuur speelt bij Liquid Tension Experiment, Dream Theater en Canvas Solaris met de gedrevenheid van Planet X. Je moet het niet alleen durven, maar ook kunnen. En dat doen ze zeker.

Het mooi vloeiende en soms spookachtige Intro/Dare You Enter waant je van doen te hebben met  Elektronische Muziek (EM) of een ander leuk synthesizerplaatje. Wanneer het nummer overgaat in het heftige en van zware gitaarriffs voorziene Sonic Maze is duidelijk waarmee we van doen hebben. Met deze twee nummers heeft Animations gelijk de trend voor het hele album gezet. Immers, hetgeen volgt is van hetzelfde mooie laken en scherp gesneden pak. Alleen heeft men de speelduur van de navolgende nummers wat opgerekt. Indien je hier tussen de regels door een licht verborgen kritiek leest heb je ten dele gelijk. Het grote gevaar bij instrumentale muziek en zeker progressieve metal is immers dat nummers eindeloos worden opgerekt en vervolgens kop en staart volledig kwijtraken.

Aanvankelijk lijkt dit ook met 911 (juist ja, geïnspireerd op) te gebeuren. Gelukkig zorgen diverse rustmomenten met fraai toetsenwerk en pianospel (IV Retrospection) voor lucht in dit bijna een kwartier durende nummer. Er wordt dus zeker niet continue de hoge versnelling gezocht. De lange nummers hebben voldoende variatie om te blijven boeien, hetgeen ook gebeurt met het eveneens uit vier delen bestaande The Four Symptoms. Nadat het nummer op gang is gekomen met melodieus gitaarspel en pianoklanken op de achtergrond doet alles wel erg sterk denken aan Liquid Tension Experiment.

Dan treedt toch de niet te vermijden verzadiging op. Het is net alsof je Oranges en Lost In Infinity al eens eerder hebt gehoord, terwijl 912 (The Day After) een onnodig niemendalletje is. Net wanneer je op zoek gaat naar de stoptoets op je installatie is daar het magnum opus en hoogtepunt van het album, het titelnummer Animations. Een prachtige intro met golvende en repeterende toetsen is de opmaat voor een werkelijk fenomenaal en schitterend opgebouwd nummer. Nadat elektrische gitaar in een rustig tempo het heft in handen neemt wordt het tempo stilaan opgevoerd en ontwikkelt zich een boeiend nummer waarin gitaar en toetsen een stevig gevecht met elkaar aangaan. Natuurlijk doet het aan Dream Theater denken. John Petrucci zal ongetwijfeld een voorbeeld en inspiratiebron van Kuba Debski zijn. Gelukkig maar denk ik dan, want er zijn slechtere bronnen aan te boren.

Het is misschien allemaal niet bijster origineel wat deze Polen doen, maar de muziek van deze muzikaal gezien technisch zeer begaafde jongemannen klinkt als een (grote) klok. De ruim bemeten speelduur van zo’n 70 minuten is misschien een hele zit voor deze vrij complexe muziek, maar een ommetje met de hond kan na beluistering grote wonderen doen.

Dit is wederom een aanwinst uit Polen.

Hans Ravensbergen