AnimatoneAlbum

Dit Hongaarse tweetal doet voor de tweede keer van zich spreken, met alweer een ep, met daarop vier nummers van gemiddelde lengte. Een ep waarop de melodie voorop staat.

Dit blijkt al direct uit opener Emotion Dyslexia dat zowel positieve als minder positieve gevoelens opwekt: de wat funky opening klinkt een beetje saai, maar daarnaast bevat het ook een aantal sterke passages, waarin de gitaar de hoofdrol opeist, en dat op een goede manier. Soms gaat het er dan best stevig aan toe en denk je misschien aan de latere Haken, maar tijdens de kalmere, melodieuze, fusionachtige stukken moet ik vooral aan Plini denken. Of deze heren ook de vaak geafficheerde technische kwaliteiten hebben, daar kan ik als niet-gitarist weinig over zeggen. De titel van het nummer lijkt wat vreemd gekozen, want wat is Emotional Dyslexia nu eigenlijk? Dat leggen de heren zelf ook niet uit, want het is net als de rest van de ep instrumentaal.

Op het mysterieuze Altus is de boodschap al niet anders: melodieus gitaarwerk, afgewisseld met steviger werk, alsof Eddie van Halen fusion is gaan maken. Klinkt melodieus allemaal dik in orde, maar of het nu de geprogrammeerd klinkende drums zijn, of het gebrek aan flow, het is me allemaal wat te bedachtzaam en statisch om echt te boeien.

Na al dat relatieve geweld, is het ongrammaticaal getitelde Dreaming About Jump een veel lieflijker stuk, hoewel ook hier de gitaar en drums bij tijd en wijle stevig voor de dag komen. Platonic is, tot besluit, een thematisch sterk stuk waarin het gitaarwerk net dat rafeltje heeft en de geprogrammeerde drums die langskomen, functioneel klinken.

Hoewel de stijl van dit duo vooral in de smaak zal vallen bij liefhebbers van het genoemde Plini, zouden liefhebbers van Caligula’s Horse toch ook eens kunnen gaan luisteren. Natuurlijk, zang is er niet, maar het scherpe, metalen, maar toch melodieuze gitaarwerk zou zo maar eens kunnen passen.