Annot RhulAlbum

Wie heeft het vroeger niet gedaan? Mijn naam was Eikkid nav red Edjieh  en m’n vriendjes heetten Trebor, Trebla en Mip. De Noorse gitarist, toetsenist Sigurd Lühr Tonna doet het achteruit spellen nog steeds. Al meer dan tien jaar maakt de man muziek onder de naam Annot Rhül, dit trouwens met behulp van enkele bevriende gastmuzikanten. In 2007 resulteren hun spacey psychedelische bedoeningen in het album “Lost InThe Woods”, een compilatie-cd met daarop eerder werk van Annot Rhül plus een aantal nieuwe nummers die ook op een gelijknamige ep komen te staan. Zeven jaar later, oftewel oktober 2014, verschijnt een nieuw album, “Leviathan”, en het is aan mij om deze  bonk artisticiteit op waarde te schatten. Belangrijk daarbij is dat het naar een mythologisch zeemonster vernoemde ‘Leviathan’ daadwerkelijk als album geschreven is.

Het werkstuk met de blauwgroene hoes spreekt enorm tot de verbeelding en dat is niet zomaar. Annot Rhül is zwaar geïnspireerd door de werken van H.D. Lovecraft. Het concept waarop deze cd gedeeltelijk stoelt is dan ook gebaseerd op enkele van diens korte verhalen. Deze gaan over buitenaardse wezens die onze planeet bevolken en soms een catastrofaal effect op de hoofdpersoon hebben. Muzikaal gezien brengen melancholische Mellotrons, euforische Moogs en allerlei andere toetseninstrumenten je het meest in vervoering. Ze nemen je samen met de vaak slepende gitaar mee op avontuur over zee, dit in een stijl die een mengeling is van jaren ’60 muziek, Pink Floyd-achtige prog en een hoop psychedelica. Bas en drums zijn niet al te spectaculair, ze klinken wel behoorlijk adequaat en dat geldt ook voor de zang. Echt groot is het vocale aandeel overigens niet, maar dat zou ook niet passen bij het arbeidsintensieve karakter van het album.

De cd gaat van start met het veertien minuten durende titelnummer Leviathan Suite dat over  onheilspellende buitenaardse entiteiten gaat die zich nestelen op aarde en ravage aanrichten op nietsvermoedende matrozen. Goed gedaan monsterlijke glibbers! Het is een epic in optima forma met als fraaiste momenten het gedragen deel In Limbo At 5000 Fathoms en de toetsensolo van Between Scylla And Charybdis. Ook noemenswaardig is het Uriah Heep-achtige  Interstellar Foe dat een uitbundig slot aan het nummer breit.

De daarop volgende vier nummers zijn weliswaar niet episch, toch hebben ze enkele tempo- en sfeerwisselingen. Neem het instrumentale The Colour Out Of Space met z’n opzwepende slaggitaar of het vocale The Mountains Of Madness en hoor de enigszins complexe structuur waarbinnen Annot Rhül werkt. Mijn persoonlijke favoriet daarentegen is recht voor z’n raap, ik heb het dan over het vrij korte Surya waar het imposante geluid van Tubular Bells klinkt.

Het album sluit met R’Lyen op een bijzondere manier af. Het is wederom een epic met veel Mellotron waardoor het een donkere sfeer heeft gekregen. De slotminuten zijn behoorlijk heftig en dat past geweldig op dit album. Ze monden uit in het spookachtige The Traveller waarmee het schijfje ook begint. De cirkel is rond.

Sigurd Lühr Tonna heeft zichzelf en de liefhebber van psychedelische prog een enorm plezier gedaan door “Leviathan” te maken. Het album heeft iets ultiems alsof de man al z’n kruit verschoten heeft. Het is te hopen dat dit laatste op een volgend album niet zal blijken, want ik heb me met graagte door de tentakels van “Leviathan” laten grijpen en zie zo’n avontuur beslist nog wel vaker zitten.

Dick van der Heijde