AnthrielAlbum

Zo af en toe word je er een beetje simpel van. Het lijkt wel of het fantasy genre voor eeuwig is verbonden met (Finse) Progmetal. Ook het debuterend album van Anthriel is gebaseerd op een fantasy verhaal, namelijk dat van R.A. Salvatore’s Forgotten Realms “The Dark Elf Trilogy” uit 1990. Na enige verdieping moet ik de conclusie trekken dat dit blijkbaar één van de betere boeken is van Salvatore, dus de keus van de band zal gerechtvaardigd zijn. Ik vraag mij wel af of er geen andere onderwerpen te bedenken zijn dan het fantasy genre. Aan het talent van de schrijver van deze songteksten kan het bijna niet liggen, want die zijn dik in orde.

Power metal met symfonische invloeden, dat brengen deze krachtpatsers uit Finland die onherroepelijk zijn beïnvloed door bands als Symphony X en Rhapsody of Fire. Ondanks dat er weinig originaliteit is te ontdekken, is de geleverde kwaliteit van een uitstekend niveau. De toetsen zijn wervelend en sprankelend en het gitaarspel van gitarist Timo Niemistö is gevarieerd. Zo dacht ik bij het luisteren van Guardian dat de gitaar ingespeeld was door Lori Linstruth (Ayreon, Stream Of Passion), zo’n gelijkenis vertoont het gitaarspel van Niemistö met de roodharige gitaargodin. Op andere momenten doet het gitaarspel ook veel denken aan dat van Yngwie Malmsteen.

Er staan een paar goede songs op deze cd, maar ook een aantal die minder spannend zijn en waarvan de kniesoren onder ons “uitgekauwd” zouden zeggen. Opener Devil’s Lullaby en Mirror Games zijn pakkende nummers, maar daarna komt ook een aantal nummers die meer voor de hand liggen. De stevige gitaar en toetsenpartijen worden vaak begeleid door orkestrale stukken. Simo Silvan is een meer dan uitstekende vocalist en brengt de muziek naar een hoger niveau. De invloed van Dream Theater is niet te ontkennen in Chans Of The Past, het dertien minuten durende sluitstuk van de cd. Een mooi gevarieerd nummer waar ook Simo Silvan opnieuw excelleert.

Hoe graag ik ook wil, ondanks de hoge kwaliteit van de songs, muzikanten en productie, dringt de muziek niet door tot diep in mijn bloedvaten. Dat is echter wat mij betreft een kwestie van persoonlijke smaak. Power metal is nu eenmaal niet mijn meest favoriete genre. Muzikaal en song technisch is het allemaal dik in orde wat deze mannen neerzetten. De band brengt ruim een uur aan goede symfonische metal, wellicht een tikje achterlopend op de tijdsgeest, maar desondanks genietbaar. Er zijn ongetwijfeld genoeg liefhebbers die veel plezier aan “The Pathway” gaan beleven. Liefhebbers van de eerder genoemde bands kunnen dit een kans geven.

Ruard Veltmaat