AnthropiaAlbum

Wanneer ik de naam ‘Hugo’ lees, ga ik altijd even wat rechter zitten. ‘Hugo’ doet mij immers denken aan Hugo Flores van Project Creation. Deze ‘erlebnis’ had ik dus weer bij het lezen van de het cd-boekje en het beluisteren van “The Chain Reaction”, het tweede album van Anthropia.

Er zijn zeker overeenkomsten tussen Anthropia en Project Creation. Anthropia’s Hugues Hugo, van achteren genaamd Lefebvre, is net als Flores in zijn uppie begonnen met muziek maken.
Muzikaal gezien liggen er ook genoeg overeenkomsten. Melodieuze progressieve metal van soms theatrale snit en voorzien van middeleeuwse invloeden, soms neigend naar powermetal. Ayreon is voor beide Hugo’s ook ongetwijfeld een inspiratiebron. Verder zijn raakvlakken met Delain, Autumn, After Forever en meer recent Epsylon niet helemaal weg te denken.

Het thema van “The Chain Reaction”, een sciencefiction verhaal met niet bestaande personen en werelden, komt behoorlijk overeen met dat van Project Creations albums. De laatste overeenkomst die ik aanhaal is de zangeres in kwestie. De dominante tante bij Anthropia heet alleen Nathalie Olmi, ook een tante met een fraaie strot.

Toch heeft Anthropia’s Hugo mij met deze schijf meer kunnen boeien. Het album mag dan met Incarnation, A New Self en het eerste deel van Whipping Soul wat weifelend en een tikje zenuwachtig beginnen, vanaf The Torn Off Wing Of The Butterfly gaat het absoluut loos! De muziek die aanvankelijk nog behoorlijk is dichtgesmeerd met toetsen, gitaar en drums krijgt dan een meer open karakter. Het is net als kaas, het lekkerste bevindt zich tussen de gaten en dat is ook hier zeer zeker van toepassing.

Typerend voor de muziek van Anthropia is de variatie en de meerdere lagen die daarin zijn aangebracht. Het ene moment luister je naar de fragiele zang van Olmi die begeleid wordt door piano, het andere moment word je geconfronteerd met een bombastisch en vol geluid. Het zijn dan de geweldige en soms jankende gitaarsolo’s van Lefebvre die de hoofdrol opeisen, zoals op Take Me Home.

De gelaagdheid in de muziek komt erg goed tot uitdrukking in The Altar Of Trust, waar dubbele gitaarlagen zijn neergelegd op een bodem van toetsen. Met de zang van Olmi en enkele razende gitaarsolo’s van Lefebvre moet dit nummer wel haast verzanden in een enorme brij, zou je denken. Maar dat doet het niet. Ik vind dat erg knap gedaan.

Naarmate het album vordert krijgt men de smaak steeds beter te pakken. Het album groeit dan ook met elk nummer. De eerder genoemde gelaagdheid tref je ook aan in Trinity (The New Consensus). Naast gitaar neemt Lefebvre ook veel zang voor zijn rekening. Dat doet hij meestal afwisselend met Olmi en niet onverdienstelijk, wat in dit nummer goed te horen is. Exact halverwege dit nummer stopt de muziek en volgt een stuk met akoestische gitaar, waarna er een nieuwe opbouw volgt met een regiment aan gortdroge gitaarriffs van Lefebvre. Dit soort tussenstops maken deze muziek zo aantrekkelijk en genietbaar.

Het klapstuk heeft men bewaard in de vorm van The Tree Of Life, gelijk het langste nummer op deze schijf. Dit nummer heeft alles wat Anthropia te bieden heeft: variatie, melodie, gelaagdheid, samenzang en één van de fraaiste gitaarsolo’s die ik de laatste maanden gehoord heb.

Met het debuut “The Ereyn Chronicles Part 1” heeft Lefebvre destijds al zijn visitekaartje afgegeven. Op “The Chain Reaction” weet deze Fransman zich met zijn muzikale vakmanschap verder te onderscheiden en bewijst hij geen eendagsvlieg te zijn.

Hans Ravensbergen