Anti-Depressive DeliveryAlbum

Nadat het debuutalbum “Feel. Melt. Release. Escape.” – ondanks een voor het merendeel positieve respons vanuit de progwereld – nauwelijks wordt opgemerkt, komt Anti-Depressive Delivery in zwaar vaarwater terecht. Het Noorse vijftal verliest namelijk, om mij onbekende redenen, zijn platendeal met Laser’s Edge en valt (dientengevolge) zelfs even uiteen. Minus bassist/gitarist Tom Welhaven Wahl komt de band evenwel korte tijd later toch weer bij elkaar en deze hereniging resulteert in 2007 zelfs in een nieuw album, dat in eigen beheer wordt uitgebracht.

Aanvankelijk is “Chain Of Foods” exclusief op de website van de band (gratis) te downloaden, maar omdat het kwartet een nieuw platencontract met Musea Records sluit, worden de negen nummers al vlug van deze site verwijderd. Het recensie-exemplaar dat de laatste weken in mijn cd-speler zijn rondjes maakt komt rechtstreeks van de band, maar mij is verzekerd dat er tussen deze en de door Musea uitgegeven versie geen verschillen zijn. Omdat ten tijde van het rondsturen van de promo’s ook het uiteindelijke hoesontwerp nog niet gereed is, ben ik ook niet in het bezit van een definitief boekje, zodat ik weinig achtergrondinformatie heb. Maar goed… het gaat natuurlijk om de muziek.

Gek genoeg heeft de muziek van het ensemble, dat zich sinds de hereniging gewoon Antidepressive Delivery (zonder liggend streepje) noemt, op “Chain Of Foods” een kleine metamorfose ondergaan. Terwijl het gezelschap op zijn debuut traditionele progressieve rock met een wat meer eigentijds metalen geluid vermengt, is het nieuwe album onmiskenbaar in de jaren zeventig geworteld. De tijdmachine waarvan ik in mijn bespreking van “Feel. Melt. Release. Escape.” melding maak, is op “Chain Of Foods” klaarblijkelijk aan vervanging toe, want het ding brengt ons immers uitsluitend terug in de tijd. Het is een enkele reis naar de jaren zeventig. Nu is daar natuurlijk weinig tot niets verkeerds aan en ook ik ben wel eens in een nostalgische bui, maar de muziek verliest hierdoor beslist iets van haar oorspronkelijke aantrekkingskracht.

Antidepressive Delivery heeft de referenties van zijn debuut echter resoluut de deur gewezen en creëert op zijn tweede langspeler een mengsel van hardrock, jazzrock, progressieve rock en psychedelische rock. Dit allegaartje doet mij wisselend denken aan Black Sabbath, Deep Purple, King Crimson, Nektar of Uriah Heep, maar het klinkt lang niet zo zwaar als “Feel. Melt. Release. Escape.”. In vergelijking met deze eersteling klinkt “Chain Of Foods” namelijk beduidend minder agressief en brutaal, zodat de plaat zowel volwassener als consistenter overkomt.

Ofschoon aanmerkelijk minder avontuurlijk en afwisselend dan het debuut op Laser’s Edge, denk ik dat het resultaat van deze herstart met name in de smaak zal vallen bij liefhebbers van traditionele progressieve (jazz)rock uit de jaren zeventig. Middels het vergroten van het draagvlak oogst Antidepressive Delivery mogelijkerwijs dit keer meer succes dan ten tijde van het debuut, maar het gaat mij uiteraard te ver om “Chain Of Foods” als een moedwillige knieval richting ‘de commercie’ te bestempelen.

Frans Schmidt