Anti-Depressive DeliveryAlbum

Anti-Depressive Delivery wordt in 2002 opgericht door gitarist Christian Broholt, drummer Terje Kråbøl en bassist Tom Welhaven Wahl. Het volgende jaar neemt dit drietal samen met zanger Pete Beck en toetsenist Haakon-Marius Pettersen de demo “Voyage Of No-Brain Discovery” op. Beck en Pettersen komen kort daarna definitief bij de band en vervolgens neemt het vijftal “At Rehearsal 03” op. Deze tweede demo doet het gezelschap belanden bij platenmaatschappij The Laser’s Edge, waarna de vijf begin 2004 hun eerste plaat opnemen.

Met uitzondering van Guess Who? komen alle muziekstukken van de twee demo’s “Voyage Of No-Brain Discovery” en “At Rehearsal 03” op “Feel. Melt. Release. Escape.” terecht. Ondanks het feit dat dit het debuutalbum is, hebben de bandleden een rijke muzikale achtergrond. Anti-Depressive Delivery bestaat immers uit (ex-)leden van bands als Atrox (Beck en Edvardsen), Bethzaida (Kråbøl en Wahl), Fig Leaf (Beck), Fuckface (Pettersen), Griffin (Beck), Maelström (Wahl) en Status Fatal (Wahl).

Op zijn eersteling vermengt het Noorse gezelschap traditionele progressieve rock met een wat meer eigentijds metalen geluid. De promotiecampagne rond deze plaat maakt er zelfs gewag van dat Anti-Depressive Delivery het eerstgenoemde genre met een zeer welkome dosis temperament en vitaliteit een schop onder zijn kont geeft. Door middel van antieke toetsenklanken uit vervlogen tijden te versmelten met metalen gitaarriffs, vindt de band het hele genre opnieuw uit. Althans, dat is de lezing van de The Laser’s Edge…

Het proglabel is bovendien van mening dat de negen composities op “Feel. Melt. Release. Escape.” zowel de prog- als de metalfan moeten aanspreken. Dit gegeven is volgens The Laser’s Edge zelfs één van de unieke verkoopargumenten van het debuut. Ik denk echter dat de band juist hierdoor wel eens tussen wal en schip kan geraken. Zo kan de complexe benadering van progressieve rock de gemiddelde metalfan afschrikken, terwijl de conventionele progfan doorgaans niet gediend is van de stevige aanpak van metal.

Voor de liefhebber van beide muzieksoorten is Anti-Depressive Delivery dan weer een geschenk uit de hemel. De muziekstukken zijn weliswaar een synthese tussen progrock en metal, toch klinkt het kwintet bepaald niet als de zoveelste Dream Theater-kloon. Dat komt omdat de benadering op dit album beduidend anders is dan bij deze vijf Amerikanen. Ik kan het dan ook zeker niet progmetal noemen, want met die term krijg ik doorgaans associaties waarmee ik de Noren zeker tekort doe.

“Feel. Melt. Release. Escape.” laat zich moeilijk in een hokje stoppen. Omdat de band zich vooral voortbeweegt op de scheidslijn van prog en metal, ontstaat er een boeiend spanningsveld, die mij meer dan eens doet denken aan Pain Of Salvation. Verder klinkt het alsof toetsenist Jordan Rudess definitief vervangen is door Tony Banks, terwijl Mike Portnoy zijn plaats achter de drumkit moet delen met Phil Collins. Om die reden kan je het voor mijn part een kruisbestuiving noemen tussen Dream Theater en Genesis, met hier en daar een toefje King Crimson. De plaat is gebouwd op een stevig fundament (Abstrakt Algebra of Candlemass) waarbij hoofdzakelijk Haakon-Marius Pettersen met zijn antieke toetsenarsenaal (Hammond, Mellotron, Moog, Rhodes en Solina) de composities van een progsausje voorziet. Wanneer de groep wat gas terugneemt, komt ook de naam van stalgenoot Somnambulist boven drijven.

De band fungeert op zijn debuut als een tijdmachine, die de luisteraar als het ware steeds heen en weer slingert tussen allerlei muzikale tijdvakken. Over het algemeen kan deze reis door de tijd mij best bekoren. Door het gecreëerde spanningsveld is het doorgaans eenvoudig om de aandacht bij de plaat te houden, maar dit gaat één keer faliekant mis en dat gebeurt helaas in het laatste nummer. Op dit zogenaamde ‘magnum opus’ slaat de balans immers te sterk door naar de progrock. Daarmee is natuurlijk niets mis, ware het niet dat de invloed (lees: Genesis) er nogal dik bovenop ligt en van dit soort geestdodende nummers ken ik er helaas al genoeg.

“Feel. Melt. Release. Escape.” smaakt me wel, maar mijn eigen lezing is iets minder hoogdravend dan die van The Laser’s Edge. Van enig heruitvinden is volgens mij namelijk geen sprake, want daarvoor speelt Anti-Depressive Delivery teveel leentjebuur bij Pain Of Salvation. Desondanks is deze eersteling geen slecht begin, zodat ik uitkijk naar een eventueel vervolg. Nu maar hopen dat de band niet tussen wal en schip belandt.

Frans Schmidt