AnubisAlbum

Na Ayreon, Yes en Rush komt nu ook het uit Australië afkomstige Anubis met een getal als albumtitel. In dit geval staat “230503” voor de datum 23 mei 2003, de dag dat mede-bandoprichter David Eaton per telefoon hoorde van het overlijden van een erg goede vriend, een vriend waaraan dit album ook is opgedragen maar waar dit album niet over gaat.

Het concept is nogal ingewikkeld maar gaat in het kort over een ongelukkige en eenzame man die via het internet een vrouw ontmoet. Ze spreken met elkaar af en hebben een hartstochtelijke ontmoeting op een boot. Hij geeft haar daar een zilveren hanger, valt van de boot en lijkt te verdrinken. Hij spoelt aan op een vreemd strand en wordt wakker met geheugenverlies. Hij strompelt naar de bewoonde wereld met helemaal niets, belandt via een zwerver in de handen van de drugsdealer ‘The Docter’ die hem in ruil voor onderdak voor zich laat werken. Na een overdosis wordt hij van straat gepikt, belandt in het ziekenhuis waar hij wakker wordt en in de ogen kijkt van een verpleegster met om haar hals dezelfde zilveren hanger die hij ooit cadeau deed.

Muzikaal stuitert dit stukje huisvlijt van de broers David en Steve Eaton en Robert James Moulding nogal heen en weer. Dat de heren naast Pink Floyd beïnvloed zijn door de muziek van Gazpacho, Radiohead en The Mars Volta valt met vlagen terug te horen. Vooral het eerste deel van het album met vijf vrij korte nummers doet denken aan genoemde groepen.

Klinkt het begin van Leaving Here Tonight nog als Pink Floyd ten tijde van “The Division Bell”,

Breaking Water doet denken aan Gazpacho vanwege de zang die behoorlijk lijkt op die van Jan Henrik Ohme. Maar het is ook de kalme en serene sfeer die rond dit nummer hangt. Deze sfeer zet zich voort in het eveneens aan Gazpacho denkende Waterfall.

Over het algemeen genomen is de zang het zwakke punt van deze schijf, maar is deze alleszins te pruimen in de stukken waar minder intens en rustig wordt gezongen. Storend is het feit dat bij de cd geen informatie staat wie welk instrument speelt en wie op welke nummers zingt.

Vrij rauw en soms industrieel klinkt het instrumentale Anonymity met onheilspellend en vervormd gitaarspel. Het tweede deel van dit nummer kent spookachtig toetsenspel en vreemde geluiden inclusief niet verstaanbare gesproken teksten. Op het moment dat het allemaal wat dreigt in te zakken is daar een plotselinge opleving met The Bond Of Mutual Distrust met wederom rauwe gitaarakkoorden, de wat ruwe zang en stukken met psychedelisch aandoend gitaarspel (veel wah wah en andere vervorming).

Het korte en wat schreeuwerig gezongen maar gelikte The Docter klinkt meer als een nummer wat het goed zal doen op zenders als MTV en TMF, waarna het atmosferische Flying/Falling een brug vormt naar het uitstekende laatste half uur van dit album. In dit half uur, wat duidelijk een ander gezicht heeft, stijgt de groep wat mij betreft boven zichzelf uit met stukken hemelse (neo-) symfonische rock.

Weldadige orgel- en synthesizertapijten, lang uitgesponnen melodieuze gitaarsolo’s in zowel The Collapse als het afsluitende Disinfected And Abused doet menig keer denken aan Genesis, Marillion en IQ in hun beste dagen. Al dit lekkers wordt regelmatig onderbroken door tussenstukken op piano, saxofoon en David Gilmour-achtig gitaarspel.

Anubis heeft met “230503” geen gemakkelijk te kraken noot geproduceerd. Er is dan ook wat doorzettingsvermogen voor nodig om tot de ware kern door te dringen. Wanneer je daar bent aangekomen is er echter geen weg terug meer mogelijk. Voor de puristen is een zeer uitgebreid verhaal over alle ins en outs van dit album te lezen in het blog van David Eaton.

Hans Ravensbergen