Wat je van ver haalt, is lekkerder…
“Anubis maakt muziek waar liefhebbers van IQ, Pendragon, Sylvan en Pallas hun hart aan kunnen ophalen”, zo schreef collega Dick van der Heijde over het album “The Second Hand” uit 2017.
De Australische progformatie Anubis kwam in maart van het jaar 2020 met zijn zesde studioalbum, getiteld “Homeless”. Opgericht in 2004 en afkomstig uit Sydney brengt de maar liefs zeskoppige band ons een mix van neoprog, experimenteel en filmische rock, zoals de band deze twee laatste eigenschappen van hun muziek noemt…
Het jaar 2018 was voor Anubis zeker een hoogtepunt met de Europese tour waarin ze onder andere Night Of The Prog te Loreley in Duitsland en ‘t Blok te Nieuwerkerk aan den IJssel in Nederland aandeden. Van het optreden in Loreley is een dubbel live cd uitgebracht: “Lights Of Change, Live In Europe 2018”.
Het pseudo maatschappijkritische conceptalbum (technologie versus armoede) trapt af met het nummer Reflective. Onheilspellende geluiden leiden de track in en al snel komt de zang naar voren die overigens prettig in het gehoor ligt. Doet me wat denken aan Geoff Mann van de Britse band Twelfth Night. Het ruim zeven minuten klokkende nummer kent een mooie opbouw met een flinke dosis toetsen en gitaarsolo’s. Vooral de retro orgeltonen bevallen mij goed. Over het algemeen doet de muziek van Anubis me ietwat denken aan de Canadese formaties Mystery en Huis.
Nummer 2 op de cd heet Entiteld en neigt behoorlijk naar de muziek van de Britse band IQ, zowel qua ritmiek als zang. De dramatiek ligt er lekker bovenop terwijl de bombast zegeviert…
Prima meerstemmige zang doorspekt met fraai gitaarwerk leidt ons naar het nummer Home. Dit is mijn inziens niet het sterkste nummer van het album, alhoewel het een prachtig orkestraal middenstuk bevat.
The Tables Have Turned kent fraaie samenzang en een refrein dat dagenlang in je hoofd blijft rondspoken.. Sirens kent wederom die eigenaardige IQ insteek. Ik hou daar wel van, lekker gruizig, zou collega Ruard zeggen. En die vijfkwarts maat is ook typisch des IQ. In Shadows start met eenvoudig maar pakkend pianoloopje waarover fraai wordt gezongen. Deze ballad-achtige song is verreweg de meest rustige track op het album “Homeless” en als de gitaar zijn intrede doet, is het helemaal smullen.
Zijn we alweer beland bij de afsluiter van deze schijf… Gone is een van de langere nummers, hoewel niet langer dan een goede vijf minuten. Fraai strijkwerk wordt afgewisseld met zang. Wel wat jammer dat een grootse apotheose achterblijft en de cd eindigt met een fade-out.
Concluderend kan ik stellen dat Anubis met het album “Homeless” een redelijk album heeft afgeleverd aan de neoprog gemeenschap, hoewel de Aussies mijn inziens niet boven de kwaliteit van hun eerdere werk uitkomen. Sterke punten zijn de (meerstemmige) zang en de orkestraties van toetsenman David Eaton.
Op de vraag ‘wat je van ver haalt is lekkerder’ kan voor dit album van Anubis worden geantwoord: niet perse, maar liefhebbers van een band als Mystery komen met dit album zeker aan hun trekken, hoewel Anubis het niveau van deze Canadezen niet weet te evenaren.