AnubisAlbum

“The Second Hand” is het vierde studio-album van de Australische neoprogband Anubis en het markeert een terugkeer naar het format van de narratieve conceptalbums. De teksten geven een overzicht van de ondergang van een op leeftijd zijnde mediamagnaat, James Osbourne-Fox, een man die na een ernstig hersenletsel verlamd raakt en gevangen komt te zitten in zijn eigen lichaam. Vanuit zijn ziekenhuisbed overweegt hij de futiliteit van zijn leven en het zakelijk succes. Het is dat ik geen mediaman ben anders had het over mij kunnen gaan, compleet met zuurstofpomp en de nodige meetapparatuur. Maar goed, laten we het professioneel houden en het over het album hebben.

Wie niet al te nauwgezet luistert zou kunnen denken dat “The Second Hand” niet veel anders is dan de vorige albums van de band. Een wat grondiger inspectie maakt echter duidelijk dat er twee kardinale verschillen zijn.

Allereerst is er in de persoon van Anthony Stewart een nieuwe bassist aan de bezetting toegevoegd. Hing de basgitaar op het vorige album nog om de nek van zanger Robert James Moulding en was dat oké, Stewart heeft een veel nadrukkelijker manier van spelen. Hij brengt een hoop dynamiek aan in de muziek met z’n veelal riffgeoriënteerde spel. Wat dat betreft doet hij regelmatig denken aan Greame Murray van Pallas, krachtig, ferm en prominent aanwezig. Luister maar eens naar het zestien minuten durende Pages Of Stones. Wel moet ik aangeven dat Anubis qua stijl niet of nauwelijks uit een ander vaatje is gaan tappen. Zo is een aantal nummers met hun dichtslibbende partijen orgel en Mellotron onmiskenbaar van de Aussies. Het openende titelnummer mag dan veel van Sylvan weg hebben, het is op en top Anubis en ook in The making Of Me en het Pendragon-achtige “Blackout” is het overduidelijk welke band hier bezig is. Wederom is er veel uitbundig gitaarspel te horen, waaronder een magnifieke solo op de slide in Fool’s Gold.
Nee, het is puur de uitvoering waar verandering valt waar te nemen. Dat je in While Rome Burns dan toch te maken krijgt met stevige psychedelica is alleen maar leuk.

De andere duidelijke verandering zit hem in de toename aan variatie. Niet alleen eerder genoemde slide en psychedelica geven kleur aan het geheel, tevens is daar het in drie stukken op het album verspreid staande These Changing Seasons dat de nodige rustpunten in de muziek aanbrengt. We horen ingetogen piano met brede samenzang, kampvuurachtige akoestische gitaar gevolgd door prachtige tweestemmige gitaren en een wat slappe ballade met een mooie finale de gedachtewereld van Osbourne-Fox omlijsten. In de credits staat een waslijst met namen van mensen die de vele stemmetjes op het album doen en die al razend over allerlei schandalen en beschuldigingen een mysterieus tintje aan het album geven.

Met deze twee verschilpunten is “The Second Hand” net wat boeiender dan zijn voorganger “Hitchhiking To Byzantium”. Ik zeg niet beter, maar boeiender. Echt veel maakt het niet uit.
Anubis maakt muziek waar liefhebbers van IQ, Pendragon, Sylvan en Pallas hun hart aan kunnen ophalen. Zeker weten.

Dick van der Heijde