Ze zijn er nog, de idealisten in muziekland. “Ons doel is niet commercieel succes. Wanneer wij muziek schrijven denken we niet aan succes of geld. Onze muziek gaat over onze gevoelens en emoties. Ook al maken we met onze muziek maar één fan blij.” Deze boude uitspraken zijn gedaan door de bandleden van de melodieuze progmetal groep AnVision. “AstralPhase” is het eerste volwaardige album van deze Poolse band, die bestaat uit vijf ervaren muzikanten. Ik kan je nu al verklappen dat meer dan één fan plezier aan deze schijf gaat beleven. Veel meer zelfs.
“AstralPhase” is een conceptalbum over een reis van een astronaut door de ruimte. Tussen leven en dood denkt hij na over zijn gevoelens, diepe gedachten, verborgen dromen en herinneringen. Persoonlijk ben ik niet van deze science fictionachtige onderwerpen. Voor mij is het de muziek die telt. En die vind ik op deze goed geproduceerde cd klinken als een klok. Veel groepen in dit genre verliezen zich in het etaleren van de individuele kwaliteiten van de bandleden. Jantje, Pietje en Klaasje willen graag laten horen hoe goed ze wel niet drummen, hoe snel ze over de snaren fietsen of hoeveel toetsaanslagen per minuut worden gehaald. AnVision heeft niet alleen goede muzikanten, maar bundelen hun kwaliteiten tot een solide groepsgeheel. Het geheel is hier dus groter dan de som van de individuele delen.
Het album, waarin alle nummers in elkaar overvloeien, kent veel sterke momenten. The Astronaut zet wat dat betreft gelijk de toon. En uiteindelijk is het de toon die de muziek maakt. De afwisseling tussen modern toetsenwerk en bruut klinkende gitaar doen denken aan Haken; evenals op S.O.D. overigens. Daar openbaren zich ook de zangkwaliteiten van Ostrowski. Zijn wat hoge en soms ijl klinkende stem is lastig te duiden, maar past uitstekend bij de muziek.
Het gevarieerde Family Ties is een Threshold-achtig nummer. Wanneer je na de op de leest van deze Britten geschoeide intro een doorstart in dat stramien verwacht, zakt het tempo. Voordat je denkt je door een plichtmatig rustmoment te moeten worstelen, slaat AnVision terug. Er volgt een melodieus nummer in midtempo, voorzien van een dikke laag toetsen, moddervette gitaarriffs en melodieuze gitaarsolo’s.
Mercitron neigt bij vlagen naar stadionrock. Ostrowski laat horen zich in deze nummers goed thuis te voelen. Ook Grzegorz Ziyek trekt stevig van leer op zijn gitaar, al vraag ik me af hoe hij de dubbele gitaarpartijen live gaat klaarspelen. Nadat je met I Can’t Live Without My Love toch niet ontkomt aan het rustmoment, knalt AnVision nog een keer goed in I Have No Fear. De sfeer en opbouw doen dit keer denken aan Vandenplas.
Anno 2012 is de niet aflatende stroom Poolse prog(metal) groepen nog niet tot stilstand gekomen. Ondanks dat “AstralPhase” verdraait prettig weg luistert, bestaat het risico dat zowel cd als groep in dit al veel keer herkauwde genre spoedig in vergetelheid wordt ondergedompeld. Van veel groepen uit het voormalige Oostblokland is na een debuutalbum immers niet veel meer vernomen. Mocht dit lot AnVision ooit beschoren zijn, dan zal dat de idealistisch ingestelde groep zelf weinig uitmaken. Maar op basis van wat de groep hier laat horen, gun ik ze meer dan deze instelling.
Hans Ravensbergen