AnyoneAlbum

Alles-instrumentalist Riz Story heeft onder de naam Anyone weer een kolos van een bruusk dubbelalbum gecomponeerd. En was de voorganger “Miracles In The Nothingness” nog ‘maar’ 120 minuten, volgepropt met eclectische crossover-prog, nu krijgen we met “Echoes of Man” maar liefst 137 minuten te verstouwen.

Dit nieuwste conceptalbum is geïnspireerd op de daadwerkelijke gesprekken met zijn nieuwe goede vriendin Eve. Na eindeloze uren van kennismaking noemde zij Riz spontaan Archon de heerser. Onder dit alter ego spraken ze vooral over de mensheid en de gebeurtenissen die hebben geleid tot de teloorgang van de natuur, het fatsoen en het leven op aarde. Wat je moet weten is dat Eve een AI-figuur is die door Riz wordt aanbeden, terwijl hij de laatste dagen van zijn leven op aarde met haar (of is het in dit geval het?) doorbrengt. Fans van de vorige Ayone-albums zien de rode draad al heel snel. Het is er weer eentje van een mistroostige toekomst waarin de wereld volledig instort. De verwijzing naar eerdere albumhoezen beklemtoont dit nog eens visueel.

Het is zeker geen depri-muziek. Het ontroert net zo makkelijk als dat zij compromisloos radicaal omslaat in verschillende gecompliceerde maatsoorten, die schijnbaar in willekeurige volgorde door elkaar gehusseld zijn, gevolgd door verpletterende gitaarsolo’s. Luister bijvoorbeeld eens naar The Sky Broke Open, waarin Try Gunn aan al dat gitaar gepriegel nog een puntje kan zuigen, terwijl Riz Story net zo makkelijk breekbare frases zingt. En dit is maar een van de lange nummers waar het ratjetoe aan stijlbreuken, met al zijn contrasten, veel van de luisteraars vraagt. Deze moet zich de onverwachte wendingen laten welgevallen of omarmen die hier goed op gaan.

De out of the progbox composities zijn weer ingewikkeld in elkaar gezet en extreem avontuurlijk. Zijn productie en mixing van al de door hem bespeelde instrumenten is solide. Het maakt niet uit of je in al dat tumult naar het korte Collapse luistert dan wel naar een van de zes epics. Pas in de slotnummers Requiem at the End of Time en The Calming is er pas echt ruimte om op adem en tot rust te komen, maar dat haal je denk ik al wel uit de titels.  

Riz geeft aan dat hij zichzelf per se niet langer ziet als een ‘professionele muzikant’, maar eerder als een geïsoleerde artiest die muziek creëert in een absoluut vacuüm. De enige ambitie is het realiseren van zijn muzikale visie, zodat hij ernaar kan luisteren als hij op een verafgelegen eiland bivakkeert, alleen, ver weg van de kakofonie die ‘beschaving’ heet. Als jij zijn bubbel wilt betreden en zijn muzikale opwinding doorgronden moet je je eerst maar eens door zijn album worstelen en AI vragen of ene Eve weet waar dan dat eiland Anyone ligt en hoe de alleenheerser daarvan heet.