Anyone

On The Ending Earth…

Info
Uitgekomen in: 2020
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Togetherment Records
Website:  https://www.anyoneden.net
Tracklist
It's Already Too Late (4:31)
Mother Superior (4:08)
Slip The Pleasure Of Days (3:23)
All That Lives Is Born To Die (10:07)
Thought I Was (3:54)
A Brief Sparkle In The Nothingness (7:53)
Lament (4:56)
Sister Wrongway (5:28)
Want (2:40)
Sip (1:10)
A Love Letter To Humanity (3:34)
Die With Me (4:37)
Fade To Black (7:29)
Riz Story: alle instrumenten, zang
Met medewerking van:
Jon Davidson: basgitaar op Thought I Was
Miles Martin: basgitaar op Sip The Pleasure of Days
Ethereal: piano op A Brief Sparkle in the Nothingness
On the Ending Earth… (2020)
Echoes and Traces (2016)
Anyone (2001)
Live Acid (1999)

Anyone werd midden jaren ‘90 opgericht door Riz Story, samen met Taylor Hawkins (Foo Fighters) en Jon Davison (Yes), in Laguna Beach, Californië. Hawkins en Davison vertrokken en werden vervangen tegen de tijd dat de band een platencontract tekende in 2000. Hun titelloze debuutalbum uit 2001 kreeg veel lovende kritieken, waaronder een 5-sterrenbeoordeling van Rolling Stone. Ook David Silveria (Korn) heeft kort deel uitgemaakt van het ensemble rondom Story.

Op de nieuwe release speelt Riz Story alle instrumenten. Het album bevat bijdragen van drie gastmuzikanten: Jon Davidson (Yes) speelt fretloze bas op Thought I Was, Miles Martin speelt bas op Sip The Pleasure of Days en zangeres/toetseniste Ethereal speelt piano op A Brief Sparkle In The Nothingness.

Het derde studioalbum van Anyone, “On The Ending Earth…”, bevat een eclectische verzameling van dertien nummers en kent een totale speelduur van ruim een uur. De muziek laat zich lastig beschrijven. De band wordt soms vergeleken met Jane’s Addiction, Radiohead en Tool. De pers gebruikte ooit de term “Maximum Acid” om hun bijzondere geluid te omschrijven, als een fusie van harde progressieve rock en psychedelica.

Hoewel, band… het is duidelijk dat hier sprake is van een project rondom de Amerikaanse zanger/gitarist/componist Riz Story (19 mei 1976), die zoals gezegd ook nog eens alle instrumenten voor zijn rekening neemt met uitzondering van een enkel gastoptreden. Een druk mannetje, die Story: naast uitvoerend rockmusicus is hij ook nog eens filmmaker, muziekproducent, fotograaf, schrijver en activist. Blijkbaar had hij nog wat tijd over voor het maken van muziek. Die laatste activiteit is trouwens de bron voor de thematiek en de teksten die vooral gaan over het lot van de wereld: ineenstorting en uitsterven. De teksten staan vol met verwijzingen naar de zinloze vernietiging van de natuur en het lijden dat de mensheid over zichzelf brengt. Weinig positief dus.

Dat vertaalt zich ook in de muziek op “On The Ending Earth…” die overwegend donker en dreigend van aard is. Veel heavy gitaren, dito zang en prominente drums zoals in openingsnummer It’s Already Too Late. Mother Superior is geen nummer over een religieus persoon maar over de teloorgang van Moeder Aarde. Er gaat nog een tandje bij op Slip The Pleasure Of Days, recht-toe-recht aan hardrock.

Het langste nummer op het nieuwe album tikt de tien minuten aan en is meteen het meest proggy. All That Lives Is Born To Die start als een melancholieke, traag voortbewegende ballade met veel klankgordijnen en een smaakvolle gitaarsolo halverwege. Daarna verandert het tempo en ontstaat een snel rocknummer. De teksten zijn, evenals de titel, niet erg hoopvol.

Thought I Was is een semi-akoestisch tussendoortje, terwijl A Brief Sparkle In The Nothingness enigszins modern klinkt door het gebruik van elektronische ritmes en vervormde vocalen. Het klaaglijke Lament doet me een beetje denken aan Rush, vooral door bas en drums. Bono-achtige vocalen in Sister Wrongway, Want en Sip zijn ultra korte nummers, het eerste nummer is poppy van stijl en heeft hit-potentie (alsof ik daar verstand van heb).

Shredder gitaren en bijtende zang op A Love Letter To Humanity en klaaglijke vocalen op Die With Me voordat Fade To Black het album afsluit. Nee, geen Metallica-cover maar een apocalyptische ode aan de mensheid met de terugkerende tekst  “Fade away, because you’re only a stain on the time”.

Ik vraag me af of dit wel progressieve rock genoemd kan worden. Hooguit de langere nummers All That Lives Is Born To Die en misschien A Brief Sparkle In The Nothingness kwalificeren als zodanig. Hoewel ik niet bepaald onder de indruk ben van het gebodene moet ik wel complimenten uitdelen aan de multi-instrumentalist Riz Story. Vooral de gitaar- en drumpartijen mogen er zijn, met name die laatste kunnen me bekoren. Zijn stem is zeker niet slecht, een beetje Robert Plant in de hogere regionen en Bono in de lagere, maar is te weinig karakteristiek om indruk te maken. “On The Ending Earth…” is geen slecht album, maar niet een die lang gaat blijven hangen.




Send this to a friend