Anyone's DaughterAlbum

Wat een schitterende hoes had deze lp uit 1980; prachtig uitgevoerd in ware jugendstilstijl, alsof de heren zo maar even een jaar of zeventig terug in de tijd gingen. Het album Anyone’s Daughter – “Anyone’s Daughter” stamt uit 1980 en was de tweede studio-lp van dit Duitse gezelschap uit Stuttgart, opgericht door Uwe Karpa en Matthias Ulmer in 1972. Het super symfonische pop-rock album ging recht in tegen de toenmalige punkterreur, want dat had de band al bewezen met het sublieme debuutalbum “Adonis” uit 1979.

De Duitse platenboer Tempus Fugit is zo vermetel geweest een aantal van de Anyone’s Daughter lp’s te laten remasteren en opnieuw uit te brengen op cd. Welnu, dat doet de symfoliefhebber met recht deugd!

We gaan eerst even terug naar de vorige eeuw; uw scribent was begin jaren tachtig in zijn twintiger jaren. Met een aantal symfovrienden  – de term prog’ werd toentertijd nog niet gebezigd – gingen we er dikwijls op uit om door het gehele land concerten te bezoeken van symfonische rockbands. Na afloop van een dergelijk concert kwamen we dan samen op Kerkstraat 6 in Boskoop, waar wij steevast als uitsmijter een lp van Anyone’s Daughter op de draaitafel vleiden.  Waarom dat, zou je zeggen? Omdat deze muziek je vrolijk en emotioneel tegelijk maakt en je midden in de nacht rijdend op je fietsje tussen de boomkwekerijen de liedjes uit volle borst kon meezingen. De muziek kenmerkt zich door heerlijke uptempo stukken, maar tevens door ongelofelijk mooie ballads. Tjonge, wat componeerde deze band op hun beginalbums prachtige melodieën!

Op het internet kwam ik de term ‘symfonisch lite’ tegen en die vinding dekt deze muziek volledig. De uitgestrekte, zware en complexe epics werden vaarwel gezegd en Anyone’s Daughter kwam met prima in het gehoor liggend, relatief kortere tracks. Probeerde men eerst nog min of meer leentjebuur te spelen bij landgenoten Eloy, op dit album werd meer de richting van Genesis in de periode 1975-1980 gekozen.

De instrumentbeheersing van de band is uitmuntend, tevens wordt er prima gezongen (prima Engels) en veelal in duozang waarin de tweede stem fraai tot zijn recht komt. Wat ik persoonlijk erg leuk vind, is dat drummer Kono Konopik volop gebruik maakt van rototoms –  van die platte trommels die je kon stemmen door er aan te draaien –  die in die tijd zeer in zwang waren. Jammer dat je die tegenwoordig zelden meer hoort, of ze moeten uit een digitaal doosje komen.

Hoogtepunten van dit album zijn naar mijn bescheiden mening de nummers Sundance Of The Haute Provence, een ballad  met een gelukzalige melodie en Another Day Like Superman, dat werkelijk alles in zich heeft voor de progliefhebber: briljante  gitaar- en toetsensolo’s, uitstekende zang, die nostalgische rototoms en lekker stuwend baswerk.

Deze remaster die goed klinkt, maar niet spectaculair is, kent naast de originele nummers ook een drietal bonustracks, alle live opgenomen in 1980. Van mij had dit niet nodig geweest, want het voegt niets toe aan het album, temeer omdat het hier tracks betreft die ook elders in de studioversie op de cd staan.

Ben jij een liefhebber van mooie melodieën, fraaie samenzang, heerlijk toetsenwerk met oude analoge instrumenten als Hammondorgel, string ensemble, Mini-Moog en Fender Rhodes en composities die klinken als een klok, dan wil ik je aanraden deze voortreffelijke band eens een kans te geven. Je zal er geen spijt van hebben!

Joop Klazinga