Anyone's DaughterAlbum

Nadat Anyone’s Daughter in 1982 het Duitstalige album “In Blau” afleverde, werd een jaar later op dezelfde voet doorgegaan met “Neue Sterne”, het album dat nu voor me ligt. Ook  dit schijfje is een remaster uit 2012, voorzien van enkele live bonustracks. De productie is prima, alles klinkt lekker helder en vol, maar beschikt dit album ook over die kwaliteit van de eerste twee albums van dit Duitse gezelschap , die in de trant van Genesis en Camel werden gecomponeerd. Na dertig jaar zal ik de cd aan een second opinion onderwerpen, want de originele lp uit 1983 staat uiteraard nog fier te pronken in mijn oude platenkast op zolder.

Als eerste valt op dat de nummers wederom korter zijn geworden, zo gemiddeld vier minuten per track. Mmm, dat belooft niet veel goeds. De Genesis link is nu volledig verdwenen en de muziek neigt nu veelal naar bands als Grobschnitt en Amenophis, hoewel Anyone’s Daughter toch een behoorlijk eigen geluid heeft. Je kunt de songs al snel meezingen, tenminste, als je de Duitse taal wat meester bent. Ik persoonlijk vind het geen mooie taal om in rockliedjes te gebruiken. Of het moet het protestnummer 99 Luftballons van Nena uit 1983 zijn, daar past het Duits wie ein Handschuh.

Zullen we alle nummers hier bespreken? Dacht het niet! We pikken er enkele opvallende uit, want qua muziekstijl lijkt deze plaat als twee druppels wasser op zijn voorganger “In Blau”.

Het nummer Viel Zuviel heeft qua opbouw wel iets weg van The Final Countdown van Europe, hoewel deze laatste kwalitatief enige treden hoger staat op de rockladder. De meeste nummers op dit album zijn lekker uptempo en vrolijk, je wordt er zeker niet depri van.
Illja Illia Lela begint met een lekkere jazzy intro en valt dan terug naar devote toetsen, opgevuld met akoestische gitaar, erg mooi en voelt ietwat Middeleeuws aan. Dit is met afstand het beste nummer van “Neue Sterne” met een schitterende opbouw en eindigend in een prima  gitaarsolo, die zelfs de rockrichting uitgaat. Dit nummer gaat over in Café Einstein, dat evengoed door Steve Hackett of Steve Howe vertolkt zou kunnen zijn: gevoelige akoestische gitaar.

De overige nummers op deze plaat zijn best aardig hoor, alhoewel ze niet in het linker progrijtje thuishoren. Ook deze remaster heeft een drietal bonustracks die voor mij niets toevoegen aan het geheel; het betreffen live-opnamen van nummers die ook op deze studioplaat staan.

Na “Neue Sterne” bleef het een ruime tijd stil rond deze band. Anyone’s Daughter kwam pas in de nieuwe eeuw terug, alhoewel in het jaar 1986 nog een album met kliekjes werd opgediend: “Last Tracks”.

Joop Klazinga