Ape ShifterAlbum

Zelden zo’n treffende albumtitel vernomen als deze. Alles wat namelijk op de eerste “Ape Shifter” werd gepresteerd door drummer Kurty Münch, bassist Florian Walter en vooral de begenadigde gitarist Jeff Aug komt op album nummer 2 in dezelfde eendimensionale vorm terug.

Het is wederom korte, krachtige en ‘recht in je smoel’ shred metal uit de zeventiger en tachtiger jaren waar de spierballen flink van gaan rollen. Met het geluid continue in het rood bloedden mijn oren na afloop van pijn en ik voelde spontaan een migraineaanval opkomen, terwijl ik daar nooit last van heb. Een cocktailtje van Ibuprofen in combinatie met een paracetamolletje moet mijn dag gaan redden.

Of de echte gitaarliefhebber, met een hang naar instrumentale, gitaargeoriënteerde hardrock met een stevige en vingervlugge riffs, er weer voor gaat zitten betwijfel ik niet, maar mijn geduld en doorzettingsvermogen is na een luisterbeurt genoeg op de proef gesteld.

Ook ik ben een groot liefhebber van instrumentale albums maar het grootste gevaar – en dan zeker als maar één instrument de hoofdrol speelt en er verder geen afwisseling is – ligt de eentonigheid continue op de loer. En dat laatste gebeurt dus als Jeff Aug constant zijn kwaliteiten en capaciteiten op gitaar wil benadrukken waardoor halverwege dit album ook ik het wel gehoord heb. Nu de Amerikaan Jeff Aug al weer twintig jaar in het lieflijke Beierse Allgau woont, moet hij toch meer inspiratie opdoen dan alleen het spelen van snoeiharde riffs. Daar doet het enige gezongen en rustige slotnummer Matilda niets aan af.

Jos Driessen