AphelionAlbum

 Een DEMOnstratie van slechts twee nummers op deze multimedia cd (met als extra’s een biografie, foto’s en adressen). Deze nieuwe Italiaanse band, opgericht in 2003 door Bertoni (keyboards) en Pozzobon (bas) zet nergens een vernieuwende prestatie neer, maar wel een uiterst solide en hoopgevende, waarbij geput wordt uit de eindeloze Dream Theater inspiratiebron, maar ook Planet X en Liquid Tension Experiment. De groep verbindt invloeden van de symfonische rock uit de seventies met uitdagende jazz en giet het in de vorm progmetal. Boeiend, dat moet gezegd, maar het geheel had nog iets completer kunnen zijn als er zang aan was toegevoegd. De akker met echt goed geschoolde zangers is uiteraard dun bezaaid, al denk ik dat de band er goed aan doet om toch op zoek te gaan. De muziek biedt de luisteraar rustige gedragen passages tegenover krachtige uitspattingen van gitaar, toetsen, bas en drums. De muzikanten hebben hun instrumenten onder controle en dat werpt zijn vruchten af. Rise Of The Phoenix is de mythologische vogel die uit zijn eigen as herrijst en je kunt het gevecht van het fabeldier erin herkennen. Dat is nogal een intense ervaring met pianospel en dan weer bombastisch gitaargeweld. Een ware doodstrijd, die muzikaal gezien interessante momenten oplevert met in het middenstuk jazzy met een meedeinend gitaartje! Erg contrastrijk ook, waar je duidelijk van houden moet. En dan even Queensryche ten tijde Van “Operation:Mindcrime” om dan neer te strijken in het land van melk en honing: Dream Theater. Deconstructive is meer van epische lengte en laat ons rondwaden in een zee van snelle toetsen en wordt gekenmerkt door tempowisselingen. De piano verschijnt weer ten tonele, ik houd daar overigens wel van, het blijft daar echter niet bij, want ook progressieve toetsengeluiden vallen de luisteraar ten deel. In het gitaargeluid hoor ik een voor de hand liggende vergelijking met Dream Theater’s Petrucci, maar ook hoor ik wat Helloween en Masterplan invloeden, al is dat misschien te summier om deze vergelijking te trekken. 

Aphelion tracht een evenwicht tot stand te brengen tussen de verschillende instrumenten. Dat lukt vrij aardig, ook al is deze twee tracks bevattende cd een startpunt. Van daaruit ben ik erg benieuwd waarmee deze Italianen ons zullen verrassen in de toekomst. De potentie is in elk geval aanwezig.

Ton Veldhuis