ApogeeAlbum

De muziek van Apogee kent een hoog The Tangent gehalte dankzij de harmonische zang van multi-instrumentalist Arne Schäfer dat veel weg heeft van Andy Tillison en een zelfde kenmerk aan lappen tekst die Arne, met een licht accentje als landgenoot Frank Bornemanns van Eloy, er doorheen moet jassen. En dan heb ik het nog niet over het veelvuldig gebruik van verschillende intermezzo’s op toetsen gehad. Helaas gaat Arne Schäfer de complexiteit van The Tangent angstvallig uit de weg. Het geheel wat overblijft, is een symbiose van jaren ’70 symfo waar in die tijd veel van in de platenbakken te vinden was maar na verkoop ook niet meer werd aangevuld. Meestal een teken aan de wand dus.

Ik heb het expliciet bij Apogee over een hij want Arne Schäfer is Apogee. Als multi-instrumentalist en componist draagt hij het gehele project en voert het met hulp van drummer Eberhard Graef uit. Hij zal een groot liefhebber van zijn eigen werk zijn, want om de drie jaar komt er een nieuwe schijf uit waar Arne zelf schijnbaar groot plezier aan beleeft. Want ook nu weer zijn het telkens hetzelfde soort nummers in elkaar gecomponeerd die krampachtig ook nog eens ruim over de tien minuten moeten klokken. Dat gevoel houd ik er namelijk aan over, zeker als hij coupletten meermaals in mijn ogen onnodig laat herhalen. Er lijkt muzikaal van alles te gebeuren maar eigenlijk ook weer niet, want in de thematiek zit ook veel herhaling. De vraag is of Arne wel weet hoe dit bij de luisteraar binnenkomt. Het gevaar van het solistisch handelen van een multi-instrumentalist is dat er tunnelvisie ontstaat. Door het ontbreken van feedback produceert deze componist ook nog eens het hele opnameproces zelf naar wat hij meent mooi te vinden en recht te doen aan zijn werk. Anders gesteld, wie durft opbouwende kritiek op meneer Schäfer zijn output tijdens het lopende proces te geven?

Het gebodene op “Conspiracy Of Fools” is zeker niet saai maar verre van avontuurlijk. Het voelt vertrouwd aan maar is ook niet echt gedurfd. Eigenlijk had het album een grote epic kunnen worden omdat het refrein na een minuut of zes in het titelnummer in bijna elk nummer wel weer ergens eens in terug komt of in een ander variant opduikt. Ik krijg ook een almaar terugkerende flashback naar het refrein in het titelnummer “Beyond Reality” van het Nederlandse Mangrove. Maar ja, probeer in dit symfonische genre nog maar eens origineel te zijn. Ook de diverse muzikale thema’s komen in de verschillende nummers weer terug.
Alleen als de nummers naar de afrondingsfase gaat, ingeleid door fraaie gitaarsolo’s, veer ik even op. Hier volgen namelijk verschillende soorten heerlijke gitaarsolo’s dat naar meer smaakt maar ook naar meer smeekt. Waarom schiet meneer Schäfer niet eens vaker uit zijn gitaar slof? Dit soort erupties blijft beklijven terwijl de rest van de muziek met al zijn andere albums inwisselbaar zijn met elkaar. Daar doet zelfs het aardige korte akoestische Losing Gentle Control of het E.L.O.-achtige Override Our Instincts niets aan af.

Heel stiekem is dit album toch mijn top 10 voor dit jaar binnengeslopen omdat ik de cd vaker draaide dan verwacht en telkens nieuwe aangename verbanden hoor. Maar het jaar duurt nog lang. Als je van kort, ingewikkeld en to-the-point houdt, zit je precies het verkeerde album te zoeken. Hier zijn het breed, uitgerolde thema’s met een door toetsen gedomineerde retro-sound. Dit is een spekkie naar zijn of haar bekkie voor de nostalgische prog liefhebbers onder ons met een hang naar melodie, harmonieuze structuren en symfonische elementen met een snufje folk. Voor de komende drie jaar mag Arne van mij zijn composities allemaal wat steviger en bondiger maken en met meer en langere gitaarsolo’s graag. Dan komt een top 10 jaarnotering zeker in zicht.

Jos Driessen