Apogee feat. Gerald HeimannAlbum

Arne Schäfer is een muzikale duizendpoot die je kunt kennen als zanger/gitarist van de Duitse progband Versus X. Vanaf 1995 maakt hij echter vooral furore als multi-instrumentalist met zijn soloproject Apogee. De kans is dan ook groter dat je hem daar van kent. Inmiddels zijn er bij Musea vijf reguliere Apogee-cd’s uitgekomen waar liefhebbers van jaren ’70-prog (en dan vooral die van de meer donkere soort) hun hart aan kunnen ophalen, maar daar gaat het hier niet om.

Aan het begin van de 21ste eeuw brengt Schäfer speciaal voor zijn fans een aantal albums uit met werk uit de oude doos. Het materiaal erop stamt al uit de tijd dat Apogee en Versus X nog niet eens geboren zijn. Zo verschijnt in 2001 de dubbelaar “Die Gläserne Wand/Schleifen” met daarop twee enorm lange nummers die Schäfer eind jaren ’80 geschreven en opgenomen heeft. Je moet goed kauwen om daar doorheen te komen. Het in vijf movements opgesplitste Die Gläserne Wand past met z’n 94 minuten niet eens op één schijfje en hoewel Schleifen ‘slechts’ drie kwartier duurt komt het allemaal nogal overambitieus over. Het principe van ‘less is more’ wordt nergens gehanteerd, waardoor het vaak een langdradige, weinig enerverende boel wordt. Spektakel tussen de maten blijft ook al uit, zodat het constant een tweestrijd is tussen de geeuw en de gaap.

De duimen gaan helaas ook erg diep naar beneden voor wat de zang betreft. De Duitstalige vocalen zijn te nadrukkelijk aanwezig. Het klinkt niet bepaald lekker, ergens tussen een theatrale voordracht en vage zang in. De teksten zijn geschreven door Gerald Heimann en zijn op zeer expressieve (lees: Hammill-achtige) manier door Schäfer en Heimann in de muziek gezet. Het trekt een niet te vermijden wissel op het geheel. Hier is duidelijk sprake van een muzikant die nog zoekende is naar de juiste vorm om z’n ideeën te laten horen en zo kabbelt het maar voort op de schijfjes. Nee, “Die Gläserne Wand/ Schleifen” is in feite een demo met ook nog eens een navenant magere geluidskwaliteit. Wel is tussen de vele orgelklanken te horen dat Schäfer een goede gitarist in de dop is.

Het Russische label Mals heeft in 2012 dit album opnieuw uitgebracht, iets dat bij mij de vraag oproept: “waarom”? Wereldwijd zal deze dubbel-cd de nodige kritiek gaan genereren en dat verdient Schäfer niet. De man is uitgegroeid tot een uitstekend muzikant, zoals dat valt te horen op zijn eveneens in 2012, maar dan bij Musea verschenen cd “Waiting For The Challenge”.

Al met al is de conclusie die ik ga trekken naar aanleiding van mijn luisterbeurten naar “Die Gläserne Wand/Schleifen” een simpele. Oké, het is een open deur, toch trap ik hem in. Dit album is alleen iets voor verzamelaars en completisten. Het is niet anders.

Dick van der Heijde