ApogeeAlbum

Onder de naam Apogee maakt de Duitse multi-instrumentalist Arne Schafer al twintig jaar muziek die zwaar beïnvloed is door de progressieve rock uit de jaren zeventig. De invloeden van King Crimson, VDGG, Genesis en Rush vliegen je dan ook om de oren. Vooralsnog resulteert dat in acht albums inclusief het hier besproken “The Art Of Mind”, iets dat respect verdient. Voordat de nodige haren zich oprichten bij het horen van het woord multi-instrumentalist alleen al, even dit. In de eerste jaren van het Apogee bestaan heeft Schafer zich nog laten assisteren door een drumcomputer, echter sinds 2003 werkt de man samen met een drummer van vlees en bloed. Momenteel is dat Eberhard Graef. Dat scheelt natuurlijk een flinke slok op de spreekwoordelijke borrel. Het zou dan ook zonde zijn als iemand op basis van een vooroordeel deze plaat aan zich voorbij laat gaan. “The Art Of Mind” is erg genietbaar en dat is mooi. Het is helaas ook een plaat in het kringetje van de goede bedoelingen waar Schafer met veel van z’n albums in blijft hangen.

Het schrijven van een gewoon liedje is aan Schafer niet besteed. Hij houdt zich liever bezig met epische stukken en complexe toestanden. Schafer heeft over het algemeen ruim baan nodig voor zijn flitsende gitaarspel, want daar ligt de focus. Dat blijkt uit al z’n werk inclusief dat bij z’n band Versus X. Daarnaast laat de man al jaren horen dat hij zich prima kan bedruipen op toetsen en basgitaar, al is hij niet echt een virtuoos. Over zijn zang kan je een flinke boom opzetten. Z’n stem doet ontzettend denken aan die van Andy Tilleson (The Tangent). Ook Schafer weet ondanks zijn beperkte niveau toch aardig uit te pakken op vocaal gebied.

Gewapend met al deze voorkennis is het luisteren naar de “The Art Of Mind” niet echt een verrassende bezigheid. Het ligt allemaal behoorlijk in de lijn der verwachtingen. Wel kan je zo hier en daar enige toename horen in toegankelijkheid, dit omdat de toetsen een wat grotere rol in het geheel hebben. Een en ander valt goed te horen in het twintig minuten durende titelnummer en dan met name in het eerste deel daarvan. Hier maken orkestrale klanken uit de synthesizer plaats voor eenvoudige pianoakkoorden, sierlijke orgelloopjes en een Ayreonachtig thema van gitaar en toetsen. Het is een kleurrijk geheel dat eens temeer aan geeft dat Schafer een creatief en ideeënrijk brein heeft. In de daarop volgende delen hoor je hem de grenzen van zijn kunnen opzoeken zoals tijdens de toetsensolo van Across The Border, het tweede deel. Ook hoor je hem met twee vingers in  de neus akoestische gitaar spelen en daar ligt zijn kracht. Schafer weet de dingen met groot effect te doen.

De vier wat minder lange nummers hebben het zelfde allooi. Opvallend zijn de Moogriedels in Inside The Wheel die nogal neoproggy  overkomen en ook voor de powerchords van The Games You Play heeft Schafer zich niet uit de naad hoeven zwoegen. De boog kan niet altijd gespannen staan en zo is daar het weinig enerverende The Price To Pay. Pas tijdens de gitaarsolo komt het nummer tot leven. Laat me trouwens deze passage aangrijpen om mijn lof te uiten voor het formidabele drumwerk van Graef gedurende het gehele album. Het afsluitende Sea Of Dreams is weer een prima Apogee nummer en daar ligt de conclusie van de plaat.

“The Art Of Mind” bevat met de lange opener en de flitsende afsluiter twee  stukken die het beste zijn dat Arne Schafer ooit voortgebracht heeft. Ik zeg dat met m’n ‘Apogee bril’ op. De vraag is natuurlijk: hebben we hier een goed album? Dat mag je zelf bepalen.

Dick van der Heijde