Apple PieAlbum

Hoe zou Spock’s Beard geklonken hebben als Neal Morse na zijn bekering bij de band was gebleven? Het antwoord komt uit onverwachte hoek. De Russische Apple Pie heeft met het debuut album “Crossroad” een kneiter van een cd afgeleverd die zo uit de koker van Morse en co had kunnen komen. Maar ook namen als Gentle Giant, Yes en Genesis komen naar boven bij het beluisteren van deze plaat. Heerlijke symfonische rock, met geweldige instrumentale stukken waar het spelplezier vanaf druipt én christelijke teksten.

De band werd in 2000 opgericht en had in het begin te lijden onder vele personeelswisselingen. Pas toen de huidige line-up een feit was kwam er meer schot in de zaak en werd het hier besproken album opgenomen.

Het is ongelofelijk hoeveel diversiteit, energie en vakmanschap deze vier jonge honden ten toon spreiden. De eerste paar minuten van het album kan je dat misschien nog maar moeilijk geloven. Het eerste deel van The Beginning genaamd Once Upon a Time is behoorlijk zoetsappig. Akoestische gitaar en de warme klanken van zanger Vartan Mkhitarvan doen vermoeden dat we hier met een behoorlijk cheesy album te maken hebben. Maar niets is minder waar. Even is het stil en dan begint het album pas echt met de Overture. Heerlijk vet staccato toetsenspel leidt het geheel in waarna toetsenist Oleg Sergeev helemaal los gaat met typisch Neal Morse-achtig toetsenspel. Naast een prima stem (vrijwel accentloos) kan Vartan Mkhitarvan ook nog eens geweldig gitaarspelen. Zijn solo’s smaken naar meer. De tempowisselingen zijn ruim aanwezig en passen perfect in het geheel. Wat een heerlijk energiek stuk!

Met Sunrise wordt er gas terug genomen en bewijst de band ook rustige ingetogen stukken te kunnen produceren. Mooie meerstemmige zang en subtiel gitaar- en toetsenspel maken het geheel mooi af. Langzaam aan wordt het nummer steviger en volgen er een paar prachtige gitaarsolo’s. Maar ook hier kan de band het niet laten en volgt er een energiek instrumentaal stuk met heerlijk vet toetsenspel.

Dat deze Russen ook een mooie ballad kunnen maken bewijzen ze met het mooie Nothing. Het nummer heeft sterke zang en een geweldige saxofoonsolo. Het doet behoorlijk jaren ’80 aan en had zo in een aflevering van Miami Vice gekund.

In Temptation krijgen we weer een andere zijde te horen. Een heuze brassband duikt op en geeft het nummer een swingend tintje. Hier neemt basgitarist Alexev Bildin de zang voor zijn rekening. Zijn stem klikt wat rauwer en dat past prima bij het nummer aangezien hier de duivel aan het woord komt. Het album gaat over de geestelijke strijd die in het hoofd van de hoofdpersoon afspeelt en zijn zoektocht naar God.

In Escape Now lijkt de stem van Vartan Mkhitarvan ook heel erg op die van Neal Morse. Het maakt de vergelijking met Spock’s Beard alleen maar groter. Het toetsenwerk is ook hier weer heerlijk met onder andere een scheurend orgeltje en hier en daar ook typisch neoprog klinkende solo’s. Ook de gitaar mag bij vlagen lekker fel van leer trekken. De tempowisselingen gaan overal naadloos in elkaar over en maken van het beluisteren van dit schijfje een waar genot.

Wat een debuut! Deze jonge gasten zetten zich met “Crossroad” direct heel duidelijk op de kaart en geven aan dat ze een band zijn om rekening mee te houden. Ben je teleurgesteld in het Spock’s Beard na het vertrek van Morse? Troost je dan met dit album.

Maarten Goossensen