ArabesqueAlbum

“The Union” is het tweede album van de Nederlandse band Arabesque. Het eerste album, “Beyond The Veil” is volledig instrumentaal. Dit tweede album is voorzien van zang van maar liefst twee zangeressen. Verwacht echter geen muziek a  la Nightwish, After Forever of Within Temptation. Arabesque maakt een mengeling van rock en heavy metal met progressieve invloeden waarin zelfs plaats is voor grunts en raps. De muziek van Arabesque ligt in het straatje van Dream Theater en Magellan.

Echt gemakkelijk heeft Arabesque het zichzelf niet gemaakt. Alle nummers, op Emotions na, klokken ruim boven de zes minuten en men moet dus, gedurende de ruim vijf kwartier die het album duurt, de aandacht van de luisteraar zien vast te houden.

Na een onheilspellende horrorachtige, sferische opening kent Freaking een mooie opbouw die uitmondt in een massieve riff. De zangeres speelt met haar stem door het gebruik van normale zang en het volgende moment wat ruiger aan te zetten. In het begin van Haunted komen voor de eerste en enige keer duidelijk de Arabische invloeden naar voren waarna de bandnaam verwijst en dat is jammer, want deze invloeden geven het nummer net dat beetje extra. Het staat vol mooie breaks en is voorzien van een licht vervormde rap. Inner Voice start als een nummer van Magellan, echter voorzien van een grunt. Een aanstekelijk deuntje met een vrolijk dansbaar refrein ondanks de complexiteit. Na een kort piano-intro schakelt Last Attempt over naar een hogere versnelling en ademt een Dream Theater-sfeertje, wat zich met name uit in het slaggitaarwerk en de toetsen. Een heerlijk vlot basloopje draagt het nummer Naked.

Ook Captured heeft het nodige weg van Dream Theater, alleen bij Arabesque gaat men zich niet te buiten aan velerlei solistische uitspattingen. Alles staat in dienst van het nummer, solo’s worden gespeeld omdat ze in het nummer passen en niet om de solo zelf. Hierna volgt het volledig instrumentale Instant Daydream. Het muzikale meesterschap wordt in dit nummer nog eens duidelijk geëtaleerd. Na al dit geweld is het tijd voor een rustpuntje. Heal Me had, wat mij betreft, zo op een album van Iona kunnen staan qua sfeer en qua stem. Alleen de Keltische-invloeden ontbreken. The Union is een schoolvoorbeeld van een goed progressief rocknummer, voorzien van de juiste ingrediënten en in de juiste samenstelling. Afwisselend toetsen en gitaar, elkaar aanvullend en ondersteunend en op de achtergrond de ritmesectie die de jus aan het geheel geeft, een echte eenheid. Ook de laatste twee nummers, Emotions en Afraid To Fly, zijn het toonbeeld van afwisseling; stevig en melodieus en het volgende moment rustig en emotioneel. Op Emotions geeft gitarist Wolters nog een staaltje van zijn kunnen weg in een mooie snelle solo en in Afraid To Fly laat hij horen ook met een akoestische gitaar overweg te kunnen.

Afwisseling en vakmanschap zijn troef op dit album, zodat de vijf kwartier voorbij zijn voordat je er erg in hebt.

Rob van Oosten