Arabs in AspicAlbum

Een goede hoes is het halve werk. In de jaren ‘70 voorzagen grootmeesters als Roger Dean en Hipgnosis menig album van een mooi front. De kleurrijke, fantasierijke prent die “Madness And Magic” verkoopt doet weelderige en psychedelische muziek vermoeden. Het artwork mag geslaagd worden genoemd, dat is precies hetgeen je hier aantreft.

Deze plaat bevat immers een mooie combinatie van hardrock en psychedelica. De ongedwongen, soms ietwat Canterbury Scene’achtige ritmes doen mij denken aan Caravan. De extra drummer die de band voor dit album heeft aangetrokken, Alessandro Elidem, speelt hierbij een opvallende rol, aangezien zijn percussiegeluiden frivoliteit toevoegen. Haast op dezelfde wijze als Jamie Muir dat bij King Crimson’s “Larks’ tongue in Aspic” deed, verdiept hij hier het bandgeluid. Dit contrasteert vervolgens prettig met de strakkere, zwaardere toets- en gitaarpartijen die de hardrockinvloeden tonen, waarbij namen als Uriah Heep en Deep Purple snel naar boven komen. Deze Noren laten daarenboven deze vermenging van retro-invloeden fris en authentiek aanvoelen.

Openingsnummer I Vow To Thee, My Screen geeft gelijk het goede voorbeeld. Een mysterieuze, meeslepende melodie grijpt de aandacht, waarna een warme gitaarpartij een nostalgische sfeer vestigt. De statige, gewichtige klanken benadrukken het spelplezier. Dit wordt nog eens extra onderstreept door de weelderige keyboardclimax. Vervolgens is High-Tech Parent intrigerend door het welhaast reggae-achtige ritme en de 10cc’achtige zang. Een grandioze gitaarsolo en opvallende, strakke percussieklanken garanderen dat de compositie nergens geforceerd of plichtmatig aanvoelt. Dit nummer werk bovendien goed in de albumcontext. Het is een fris tussendoortje tussen de bombastische epics, waaronder het prijsnummer van deze plaat. Heaven In Your Eyes leidt de luisteraar door middel van statige, symfonische synthesizers naar een ritme dat zo fris als lentegras is. De toehoorder kan echter nog niet achterover zakken. De klanken worden geleidelijk gruizig en duwend van kleur. De snelheid gaat erin! Rond elf minuten culmineert dit in een hypnotische passage waarin draaiende toets- en percussiepartijen de concurrentie aangaan met fluwelen saxofoontonen. Waarlijk een kippenvelmoment!

Dat de groots opgezette composities verslavend en ongedwongen zijn is deels te wijten aan een kleine stijlverandering. Vergeleken met “Syndenes Magi” is de natuur van deze muziek immers speelser en minder verschroeiend. Wat de band echter aan dreiging heeft verloren, heeft men gewonnen aan eigenzinnigheid. Slechts de zang is wat mij betreft nog iets te anoniem waardoor het eerder een extra instrument vormt dan het aangezicht van de composities. Als ik echter met zulke pietluttigheden moet aankomen, heeft de band geen steek laten vallen.

“Madness And Magic” is namelijk de zoveelste overtuigende plaat van Arabs in Aspic. Een juwelen, joviale vermenging van hardrock, psychedelica en symfo die verbazingwekkend jeugdig klinkt. Een album dat doet wat de titel belooft: magie en onvoorspelbaarheid brengen. Zeker een van de hoogtepunten van dit jaar!