Arabs In AspicAlbum

Arabs In Aspic is een Noorse viermansformatie met een sterke hang naar de vroege jaren ’70 van de vorige eeuw. Dat is zelfs nog zachtjes uitgedrukt, want wie in de brug van een nummer “And as we wind on down the road” zingt en later zelfs een stukje van Whole Lotta Love krijst, laat weinig te raden over. Deze ingelegde Arabieren zijn fans van Led Zeppelin, Uriah Heep, Black Sabbath, Rush en nog een stel van dat soort bands, de pioniers van de stevige rock en progrock van 40 jaar geleden.

Op zich is dat een link uitgangspunt. Ga er maar aan staan om in dat idioom, intussen 40 jaar lang van alle kanten belicht en uitgerekt maar in weinig gevallen wezenlijk verbeterd (integendeel, zou ik zeggen), nog iets waardevols toe te voegen. De uitverkoopbakken staan vol met platen van bandjes die eindeloos “Master Of Reality” parafraseren zonder een oorspronkelijke noot te verzinnen. Je idolen knap naspelen is nog iets heel anders dan een mooie plaat maken met sterke composities.

Bij Arabs In Aspic is echter iets wonderlijks aan de hand: deze heren staan mijlenver boven de materie. Ik bedoel daarmee: het zijn uitstekende muzikanten – ook nog behept met prettige stemmen – en zeer creatieve componisten. Ze hoeven zich helemaal niet zo strak te houden aan de richtlijnen van het Handboek waar iedere epigoon zo hartstochtelijk uit put. Ze hebben veel meer in hun mars en zouden met hetzelfde gemak een veel eigentijdser en vooruitstrevender album hebben kunnen maken. Dat ze dat weer niet gedaan hebben (“Pictures” is al hun vierde plaat) verraadt grote liefde voor deze muziek en de stijlmiddelen die erbij horen.

Dus: ronkende orgels, smaakvol toegepaste Mellotron’s, gitaarriffs die je al denkt te kennen, mooie koortjes, gitaarsolo’s en geen geluiden van instrumenten die na 1975 ontwikkeld zijn. Daarbij heeft de band nog een paar troeven: het album klinkt werkelijk fantastisch, bijzonder knap en open geproduceerd met veel oor voor detail, knappe liedjes en genoeg creativiteit voor wat gekkigheid. Als je, zoals gezegd, rechtstreeks citeert uit de twee bekendste liedjes van Led Zeppelin, ben je heel zeker van je zaak. Dat blijkt ook uit de intro van Difference In Time, waar de toetertjes en belletjes in het rond schieten. Geestig.

Aangename verrassing dus, dit licht psychedelische maar vooral bloedmooie album vol lekker stevige rock. Het zal Arabs In Aspic (schrijf de woorden aan elkaar en in het midden verschijnt overigens “sinas”; je hebt er niks aan, maar ik geef het maar even mee, extra stukje service) niet verder helpen in de wereld. De mannen hebben de capaciteiten van bijvoorbeeld The Flower Kings, maar ze lijken het niet te willen. Tevreden in een heel klein hoekje van een steeds kleiner wordende markt steken ze een enorm talent in een briljante plaat die bijna niemand zal horen. Het heeft ook wel iets moois, toch?

Erik Groeneweg