Arabs In Aspic
Victim Of Your Father's Agony
Land van herkomst: Noorwegen
Label: Black Widow
Website: www.arabsinaspic.org
Luisteren kan je hier: http://www.soundcloud.com/arabsinaspic
Sad Without You (3:25)
One (6:12)
The Turk and The Italian Restaurant (2:42)
God Requires Insanity (8:21)
TV 3 (1:38)
Fligth Of The Halibut (4:08)
Saint-Palais-sur-Mer Pt. 2 (1:04)
Victim of Your Father's Agony (5:57)
Eskil Nyhus: drums
Erik Paulsen: basgitaar, zang
Jostein Smeby: gitaar, zang
Pictures In A Dream (2013)
Progeria/Far Out In Aradabia (2012)
Strange Frame Of Mind (2010)
Far Out In Aradabia (2004)
Progeria (2003
Vier gasten uit het hoge noorden, want veel hoger zal je prog niet aantreffen dan in Trondheim, Noorwegen. In die contreien verwacht je niet een bandnaam als Arabs In Aspic aan te treffen. Wel dus. Al een kleine twintig jaar is dit gezelschap actief en ze halen hun mosterd nog eens een slordige twee decaden eerder op, jawel in de gloriejaren van de prog. Hun muziek kun je omschrijven als heavy progressieve rock, een vlag die de lading behoorlijk dekt. Ook op hun zesde schijf, “Victim Of Your Father’s Agony”, kunnen we weer genieten van klanken die herinneringen naar boven halen van grote heavy bands als Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin en Uriah Heep.
Het viermanschap musiceert sterk en zeker ook als collectief komen ze goed uit de verf. De nummers zijn compact en zitten uitstekend in elkaar. Deze Arabs hebben geen epics nodig om te laten horen wat ze in huis hebben. Met ogenschijnlijk speels gemak worden de negen werkjes perfect uitgevoerd. Inderdaad stevig gaat het eraan toe in God Requires Insanity, met duidelijk trekjes van Black Sabbath.
Het is echter niet alleen zware kost die we te verstouwen krijgen. Het zoetige Sad Without You biedt meer dan alleen een knipoog naar The Beatles. De Noren etaleren hier ook hun vermogen om fraaie samenzang te laten horen.
De mannen houden wel van een gebbetje. Gekke stemmetjes en geluidjes zijn te horen op TV 3, waardoor dit nummer aan Frank Zappa doet denken. Maar serieuze symfonische prog is zeker ook aan dit gezelschap besteed. Een pittig basloopje leidt het instrumentale Flight Of The Halibut in, waarna de Mellotron- en Hammondklanken je weelderig om de oren vliegen. Het afsluitende titelnummer is prachtig. Bijna lui, een beetje bluesy gespeeld mondt de weer fraaie samenzang uit in een heerlijk een-tweetje van gitaar en verschillende toetsen, hetgeen voor een appetijtelijke apotheose zorgt.
Collega recensent Erik Groeneweg schreef het ook al in zijn recensie van de voorganger van “Victim” (“Pictures In A Dream”), dat deze band veel meer in zijn mars heeft dan ze laten horen, maar dat ze het wel best lijken te vinden zo. Niets aan veranderen, zeg ik! Deze muziek is niet hoogdravend, er zit hoegenaamd geen progressie in, maar het klinkt gewoon lekker en zit ook nog eens boordevol kwaliteit. Alleen hadden ze wel iets scheutiger mogen zijn met de kwantiteit. De muziek grijpt sterk terug naar de jaren ’70, maar om met 37 minuten ook de lp lengte van die tijd sterk in herinnering te brengen, was niet nodig geweest.
Fred Nieuwesteeg
Vier gasten uit het hoge noorden, want veel hoger zal je prog niet aantreffen dan in Trondheim, Noorwegen. In die contreien verwacht je niet een bandnaam als Arabs In Aspic aan te treffen. Wel dus. Al een kleine twintig jaar is dit gezelschap actief en ze halen hun mosterd nog eens een slordige twee decaden eerder op, jawel in de gloriejaren van de prog. Hun muziek kun je omschrijven als heavy progressieve rock, een vlag die de lading behoorlijk dekt. Ook op hun zesde schijf, “Victim Of Your Father’s Agony”, kunnen we weer genieten van klanken die herinneringen naar boven halen van grote heavy bands als Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin en Uriah Heep.
Het viermanschap musiceert sterk en zeker ook als collectief komen ze goed uit de verf. De nummers zijn compact en zitten uitstekend in elkaar. Deze Arabs hebben geen epics nodig om te laten horen wat ze in huis hebben. Met ogenschijnlijk speels gemak worden de negen werkjes perfect uitgevoerd. Inderdaad stevig gaat het eraan toe in God Requires Insanity, met duidelijk trekjes van Black Sabbath.
Het is echter niet alleen zware kost die we te verstouwen krijgen. Het zoetige Sad Without You biedt meer dan alleen een knipoog naar The Beatles. De Noren etaleren hier ook hun vermogen om fraaie samenzang te laten horen.
De mannen houden wel van een gebbetje. Gekke stemmetjes en geluidjes zijn te horen op TV 3, waardoor dit nummer aan Frank Zappa doet denken. Maar serieuze symfonische prog is zeker ook aan dit gezelschap besteed. Een pittig basloopje leidt het instrumentale Flight Of The Halibut in, waarna de Mellotron- en Hammondklanken je weelderig om de oren vliegen. Het afsluitende titelnummer is prachtig. Bijna lui, een beetje bluesy gespeeld mondt de weer fraaie samenzang uit in een heerlijk een-tweetje van gitaar en verschillende toetsen, hetgeen voor een appetijtelijke apotheose zorgt.
Collega recensent Erik Groeneweg schreef het ook al in zijn recensie van de voorganger van “Victim” (“Pictures In A Dream”), dat deze band veel meer in zijn mars heeft dan ze laten horen, maar dat ze het wel best lijken te vinden zo. Niets aan veranderen, zeg ik! Deze muziek is niet hoogdravend, er zit hoegenaamd geen progressie in, maar het klinkt gewoon lekker en zit ook nog eens boordevol kwaliteit. Alleen hadden ze wel iets scheutiger mogen zijn met de kwantiteit. De muziek grijpt sterk terug naar de jaren ’70, maar om met 37 minuten ook de lp lengte van die tijd sterk in herinnering te brengen, was niet nodig geweest.
Fred Nieuwesteeg
