ArachnesAlbum

Collega Joost vond het vorige album van Arachnes “Primary Fear” een lekker tussendoortje. Nergens origineel maar wel oerdegelijk en professioneel gemaakt. Misschien daarom ben ik een fan van dit soort heavy metal met enkele progressieve invloeden. De verrassing is er nooit geweest, maar gewoon ouderwets vakmanschap van een band die het gewoon stug blijft proberen en zeker in Duitsland en Italië (de thuisbasis) de nodige fans aan zich weet te binden.

Arachnes weet mij met het vakmanschap zeker te boeien. Opener Overture is een knap stukje klassiek piano, maar dat heb je toch na een keer beluisteren wel gehoord. Het album begint pas echt met Gothic Description en zet je gelijk rechtop in je stoel. Een heerlijk stevig nummer met de gekende ingrediënten, roffelende basdrums, gitaarmuur, toetsenondersteuning en een zanger, Enzo Caruso, die het voornamelijk in de hogere regionen zoekt. Deze Enzo is absoluut geen wereldzanger, want daarvoor is hij niet veelzijdig genoeg (voornamelijk hoog) en is hij in het bezit van een accent. Voor Italiaanse begrippen presteert hij echter boven modaal. Broer Franco weet op zijn gitaar wel die veelzijdigheid ten toon te spreiden. Niet alleen zijn slaggitaarpartijen, maar ook zijn solo’s getuigen van afwisseling.

Iets meer afwisseling brengen Just Try And Hit Me en The Dark Side Of My Mind. Snelle stukken, flitsende gitaar- en toetsensolo’s, maar ook de wat rustigere gedeelten worden smaakvol gebracht. Door deze afwisseling vind ik de band ten opzichte van de voorganger “Primary Fear” iets gegroeid. Duidelijk is dat de drie jaar die tussen deze twee albums zat zijn weerslag heeft gehad op het materiaal, dat meer uitgebalanceerd en afwisselender is. Vanaf 1998 heeft Arachnes elk jaar een album uitgebracht. Dat is kwantitatief gezien een behoorlijke prestatie, maar als dat kwalitatief zijn weerslag heeft, dan mag de band het wat mij betreft in het vervolg rustiger aan doen.

First Movement, Second Movement en Third Movement vormen gezamenlijk het bijna tien minuten instrumentale Mediterranean Suite. Ook in deze nummers mag Arachnes graag flirten met klassieke muziek en ze doen dat zeer smaakvol. In Third Movement mag gitarist Franco Caruso zich helemaal uitleven. Hij wordt daarbij ondersteund door broerlief, die voor de sferische elementen zorgt. De overige bandleden, bassist Baroni en drummer Caironi zorgen voor de nodige ruggengraat. De overgang en tegenstelling met het opvolgende A Secret Sky kan bijna niet groter zijn. Een ballade van het zuiverste water.

Nightmare hakt zich een weg door de gehoorgang en laat en passant horen waar de pijn van zanger Enzo zich het best laat voelen, namelijk in de hogere regionen. Gelukkig laat Enzo in het opvolgende Blues Variation, een cover van een uit 1971 stammend Emerson, Lake & Palmer nummer, horen dat hij als toetsenist veel beter tot zijn recht komt. Hij lijkt overigens wel of, naar mate het einde van de cd nadert, Enzo steeds slechter gaat zingen. Dit zal echter ongetwijfeld komen door het stapelende effect. Hoe meer je naar de man luistert, hoe meer je je gaat ergeren.

Zoals al eerder aangegeven heeft de drie jaar tussen “Primary Fear” en “In Praise Of Science” een positieve invloed gehad op het materiaal. Dit album behoort ontegenzeggelijk tot de betere uit de catalogus van Arachnes. Als de band echter een volgende stap (groei) wil doormaken, dan zal men op zoek moeten naar een echt goede zanger.

Rob van Oosten