ArachnesAlbum

Duitsland en Italië zijn bij uitstek de landen met een langjarige powermetaltraditie. Vaandeldragers Helloween en Rhapsody hebben talloze navolgers gekregen maar behoren nog steeds tot de absolute top. Ook het Italiaanse spinnencombo Arachnes probeert een plekje te veroveren op de overvolle markt van de powermetal.

Arachnes doet overigens al jaren moeite om uit de anonimitiet te geraken. “Primary Fear” is inmiddels al het zesde album van deze viermansformatie, waarvan de kern gevormd wordt door de broertjes Caruso. Of er familiale banden zijn met de legendarische operazanger, die luisterde naar dezelfde achternaam, wordt niet opgehelderd in de geleverde info.

Enzo Caruso doet verwoede pogingen om in de voetsporen te treden van zijn naamgenoot, maar bezit niet het vocale talent om een eerlijke competitie aan te gaan. Hij beschikt over een paar heel aardige stembanden maar heeft de vervelende gewoonte om alle laatste noten te lang aan te houden en is in de lagere regionen niet altijd even zeker. Aan kracht ontbreekt het hem echter niet.

In ruim vijftig minuten worden er maar liefst vijftien nummers doorheen gejaagd. Het langste nummer is het snelle Running In The Labyrinth dat refereert aan Stratovarius en Sonata Arctica. Het, met koorzang doorspekte, intro Osonzes klokt het minste aantal seconden. In het oor springende songs zijn Tota Pulchra, dat opgenomen is in een kerk met een heus kerkorgel, en de ELP-cover Eruption. De echte ELP-adepten moeten maar beoordelen of ze zich kunnen vinden in de versie van Arachnes. Een moedige poging is het minimaal.

De beste momenten op “Primary Fear” moeten vooral in het begin gezocht worden. Met name de tweede track Battle To The Victory is een regelrechte kraker. Fel en snel, vol afwisseling en gevuld met grimmige gitaarsolo’s. Het gitaargeluid is moddervet en dat geldt ook voor de bas. De zang komt wat slechter tot zijn recht in het totale klankbeeld en is wat te ver naar de achtergrond gemixt. Andere hoogvliegers zijn het galopperende titelnummer, met een hoofdrol voor Enzo op toetsen, en het instrumentale Thriller (nee, niet die van Michael ‘Wacko Jacko’ Jackson) met snoeiharde, snerpende gitaarsolo’s en tintelend toetsenwerk.

Hou je van opzwepende power- een mespuntje speed- en hier en daar wat snufjes progmetal, dan is “Primary Fear” een lekker tussendoortje. Nergens origineel maar wel oerdegelijk en professioneel gemaakt.

Joost Boley