AragonAlbum

Het zal de meeste proggers bekend zijn dat de band Aragon afkomstig is uit het land van de boemerang. Met “The Angels Tear”, hun nieuwste cd, grijpen de drie creatievelingen dan ook terug op de symfonische stijl zoals ze die aan de dag leggen op hun meesterwerk “Mouse” uit 1995. Dat wil zeggen dat de muziek wederom een inventieve aaneenschakeling is van sterk wisselende sferen, zij het dat de algehele toon op “The Angels Tear” aanzienlijk milder is, minder obstinaat in passages. Het is verheugend dat Les Dougan, John Poloyannis en Tom Behrsing voor dit boemerangeffect hebben gekozen en zodoende de songmatige koers van voorganger “Mr. Angel” uit 1998 hebben laten varen.

De meeste nummers zouden niet hebben misstaan op “Mouse”, maar als geheel is “The Angels Tear” toch wat minder indrukwekkend. Niet alleen is het gebodene minder groots, tevens klokt deze nieuwe cd maar 43 minuten en bevat hij slechts 8 nummers. Dit in tegenstelling tot “Mouse” die bijna 70 minuten duurt en 30 nummers kent. Al jaren maakt Aragon goed herkenbare, laagdrempelige muziek waarbij ze een combinatie maken van industriële kilheid en menselijke warmte. Kenmerkend hiervoor zijn strakke drumcomputerritmes, tingelende toetsen, machinale bassen, hoekige gitaarriffs, stemmetjes, geluidseffecten en bijtende zang tegenover brede, fluwelen toetsenakkoorden, fonkelende gitaarsolo’s en melancholieke zang. “The Angels Tear” past dan ook perfect in dit plaatje.

Met het mid-tempo Growing Up In Cuckoo Land, dat onmiskenbaar Aragon is, gaat deze cd van start. Tal van bovengenoemde elementen passeren de revue in een nummer dat door de baslijn erg aan de synthi-pop/new wave van de jaren ’80 doet denken, maar ook aan Fugazi van Marillion. Met een zanger als Les Dougan, die absoluut de bite van Fish heeft, is de vergelijking met Marillion snel gemaakt. Het behoort samen met het pittige gedeelte van Copper Bob And The Pirates en het middenstuk van het 13 minuten durende titelnummer tot de stukken met de meest expressieve zang. Wel moet worden gezegd dat Dougan minder venijnig, minder giftig klinkt dan in het verleden. Hierdoor zal de kloof tussen afschuw en waardering voor zijn stem wel verkleinen.

Deze opener wordt in perspectief getrokken door het drietal nummers dat er nakomt, te weten: Discovery, The Room Of Brilliant Light en In The Name Of God. Hierdoor heerst er een tijdlang een gedragen, ingetogen en intense sfeer. Aragon laat horen absoluut heer en meester te zijn in het scheppen van dergelijke sferen. Welke band zou er nu drie ballads achter elkaar op een album durven zetten? Hoogtepunt hier is de met veel gevoel gespeelde gitaarsolo in The Room Of Brilliant Light. Het is een inkoppertje om deze dan ook als briljant te omschrijven, maar dat is hij echt. Copper Bob And The Pirates lijkt dienst te doen om wat leven in de brouwerij te brengen, want het zit met z’n leuke volksdansdeuntje precies tussen deze rustige nummers en het ambiente begin van het titelnummer in. Ook het pittige gedeelte schept op tijd een gewenst contrast. Dit korte nummer is echt voor het effect gecomponeerd. Prima!

Het derde deel van het titelnummer is weer zo’n bloedstollend mooi en stemmig stuk. Laat me het aanduiden als pastelpaars (omdat paars mij lievelingskleur is). Onverdroten gaan de Aussies verder met het creëren van contrasten. Voyeur is een vlot instrumentaal nummer met wervelend toetsen-/basspel in de intro. Het is vrij kort, dit heerlijke gitaargerichte luisterplezier. Te kort wellicht. De cd sluit af met het broeierige The Silent Field dat met z’n Nomzamo-achtige ritmiek net niet uitgroeit naar een euforische finale. Een uitbundig slot van dit mooie schijfje was beslist op z’n plaats geweest.

“The Angels Tear” is een verrassend aangename cd van een band waar ik na “‘Mr. Angel” geen stuiver meer voor gaf. Het is maar gelukkig dat er boemerangs zijn.

Dick van der Heijde