AranisAlbum

“Made In Belgium” is ondertussen het vijfde album van mijn landgenoten en staat tegelijkertijd ook gelijk met het tienjarig bestaan van Aranis. Je zou dus kunnen stellen dat dit gevierd zou kunnen worden met een speciaal album. En ja, je kan “Made In Belgium” zo beschouwen, maar ik denk niet dat dit de eigenlijke bedoeling was van de band. Het eigenlijke verhaal achter dit album geven ze zelf duidelijk weer in de liner notes van het album. Ik zal hier dan even een korte weergave van geven omdat het toch wel van belang is om dit album te begrijpen.

Toen Aranis begon met spelen werden zij door de internationale pers al snel ingedeeld in het vakje van de Belgian chamber muris/rock. Nochtans had de band zelf uberhaupt nog nooit van dit genre gehoord, want dit hele genre (en de naam hiervan) is in België zelf totaal onbekend. Hier kan ik de band overigens zelf alleen maar in bijtreden: België is binnen de Avant-prog een zeer grote naam maar binnen België niets van dit alles. Maar zulke bands bestaan dus wel degelijk en Aranis begon daar dus een deel van uit te maken. Nu hebben ze speciaal voor dit album contact gezocht met andere componisten uit deze stroming met de vraag om een nummer te schrijven voor Aranis, zowel voor hun nieuwe voorstelling als voor hun nieuw album. Op die manier wilde de band, zoals ze zelf zeggen, een staalkaart van Belgian chamber music/rock, uitgevoerd door Aranis, creëren.

En het moet gezegd worden: Aranis heeft een mooi allegaartje van Belgische componisten bij elkaar gehaald, bekenden en iets minder bekenden. Zo zijn er composities van onder andere Daniel Denis van Univers Zero, Roger Trigaux van Present en Geert Waegeman van Cro Magnon. Ook is er ruimte voor minimalistische componist Wim Mertens die in België vooral bekend is van dat ene Proximus-melodietje dat we ondertussen al veel te veel hebben gehoord (Struggle For Pleasure van het verder overigens zeer uitstekende gelijknamige album). En natuurlijk heeft bandleider Joris Vanvinckenroye zelf ook een compositie voor zijn rekening genomen, evenals gelegenheidspianist Ward De Vleeschhouwer. En natuurlijk zijn er nog veel meer namen die minder bekend zijn maar daarom niet minder goed. Voor het volledige lijstje kan je even onder het tabblad tracklist kijken waar je duidelijk kan zien wie welk nummer heeft geschreven.

Ook is het vermelden waard dat Aranis hier in een ‘klassieke’ opstelling speelt: dat wil zeggen dat er geen drums aanwezig zijn of zangeressen, maar dat het eerder in de lijn ligt van de eerste twee albums; bij klassiek aanleunend dus. Maar de vraag waar we natuurlijk vooral mee zitten is of dit nu een album is van al deze componisten of eerder een typisch Aranis-album. En eigenlijk moet ik gewoon op de twee delen van deze vraag telkens ja antwoorden, want dit album is beide geworden. Dit is onmiskenbaar Aranis, maar je hoort een zeer duidelijke invloed van de diverse componisten.

Vanzelfsprekend is dat voor mijzelf het duidelijkst te merken in de composities van muzikanten waar ikzelf het bekendst mee ben. Dat zijn in dit geval dan vooral Daniel Denis, Roger Trigaux en Wim Mertens. In alledrie de gevallen kan je duidelijk stellen dat de componist zijn stempel op het nummer heeft gedrukt en ervoor gezorgd heeft dat Aranis zelf hun sterke punten naar boven kan laten drijven. Zo word je in beide Wim Mertens-composities (Gentlemen Of Leisure en Salernes) geconfronteerd met een sterk herhalend ritme, iets wat mij al eerder in Mertens’ eigen “Struggle For Pleasure” (het album dus) was opgevallen.

Bulgarian Flying Spirit Dances 2 van Daniel Denis is in feite zelfs nog een beter voorbeeld dan de stukken van Wim Mertens. Dit is een compositie die eigenlijk even goed op een recent Univers Zero-album had kunnen staan. Je hebt de typische Oost-Europese invloeden die Denis bij componisten als Bartok haalde en je merkt ook de bijna vertrouwde Univers Zero-dissonante stukken op. Deze twee voorbeelden maken al meer dan duidelijk dat de verschillende componisten een deel van zichzelf in hun nummers hebben gelegd, terwijl het toch ook duidelijk Aranis-nummers zijn.

Wat mij betreft is dit album dus meer dan geslaagd. Het is effectief, zoals de band zelf belooft, een staalkaart van de Belgische chamber music/rock geworden maar dan op z’n Aranis. Dit album zou dus een aanzet kunnen zijn om meer van de desbetreffende componisten te leren kennen. Want als dit één ding bewijst is het wel dat er verdomd veel talent in België te vinden is. Met andere woorden: ik kan niets anders doen dan iedereen dit album volop aanraden en aansporen om snel naar Aranis’ eigen website te surfen en aldaar “Made In Belgium” te bestellen.

Peter Van Haerenborgh