“Constellation Plus” is het debuutalbum van het Amerikaanse trio Arcane Atlas. Dat Rush als rode draad door dit album loopt is iets dat zelfs een kleurenblinde met gemak zal waarnemen. Is het album leuk? Ik dacht het wel! “Constellation Plus” is een daverende progrockplaat die vol zit met allerlei sterk uitgevoerde Rush-tierelantijntjes. Akkoordje hier, loopje daar. Breakje zus, accentje zo. Niet dat Arcane Atlas een Rush-achtige is, daar doe je de band te kort mee. Beter gezegd: Arcane Atlas maakt in sommige nummers een anagram van wat we van het Canadese supertrio kennen.
Het album telt twaalf goed gevarieerde nummers die de band een duidelijk eigen gezicht geven. Over het algemeen (en ik ben nu even heel ongenuanceerd) zou je kunnen zeggen dat het bandgeluid is opgebouwd uit veel gebroken gitaarakkoorden, virtuoze basriedels en gedecideerd spel van een drummer die er moeiteloos het ene na het andere onregelmatige ritme uitmept. Her en der zijn er wat gitaarsolo’s van vreemd genoeg een gastspeler en niet van Eric Bezner, het vaste bandlid. Tevens horen we wat toetsenakkoorden maar deze zijn niet echt spectaculair. Ze geven de muziek een spacey randje zoals in de niet al te verheffende titeltrack waar het album mee opent. Ook zijn ze sfeerverhogend voor wat betreft de tachtiger jaren Rush. Waar de band echt hoge ogen mee gooit is het hoge stemgeluid van Drew Brown en even voor de duidelijkheid; zijn stem lijkt niet op die van Geddy Lee. Hij klinkt tamelijk toegankelijk en dat komt goed naar voren in nummers als Static Perception en het Francis Dunnery-achtige Sample, nummers met een sterke melodie en een integriteit waar je niet omheen kan.
Wat mij betreft springen drie nummers er ver bovenuit: Canvas waar de band in “Signals”-sferen verkeert, Estuary dat mild begint maar onstuimig eindigt en het instrumentale Ataraxia. Qua architectuur zit de plaat goed in elkaar. De grote nummers worden op een prettige manier afgewisseld met een aantal miniatuurtjes. Het zijn nummers als de spacerocker For His Majesty, het getokkelde Fellowship/Thought Of Reason en de bassolo In Motu Vero die de olie tussen de raderen is.
Je zal je geen moment vervelen met “Constellation Plus”. Ik herhaal maar gewoon wat ik eerder zei: is het album leuk? Ik dacht het wel! Zeker weten eigenlijk.
Dick van der Heijde