ArchangelAlbum

Ik waarschuw alvast even bij voorbaat. Er gaat een heel positieve recensie volgen…

De lezers van deze website die progressieve rock met name zien als een muziekstroming die staat voor vernieuwing zullen het waarschijnlijk met gekromde tenen lezen (als ze hier al niet zijn afgehaakt). Voor hen die nog steeds “Script For A Jester’s Tear”, “The Wake” en “Nostimon Hemar” met regelmaat uit hun kast halen, spits uw oren vrienden.

Ik heb het over “Third Warning” van Archangel. Achter Archangel schuilt de naam van Gabriele Manzini. Deze Italiaan is de toetsenist van de band Ubi Maior en was in de eerste vijf jaren van deze eeuw lid van The Watch. “Third Warning” is zijn derde solo-cd. Ik was nog niet zo bekend met zijn muziek, maar ik moet zeggen dat “Third Warning” een zeer aangename verrassing is. Dat komt met name door twee dingen: in de eerste plaats ademt deze plaat pure nostalgie uit. Het brengt je (tenminste ondergetekende) terug naar de hoogtijdagen van de eerste golf van de neoprog. In het begeleidend schrijven wordt gerept dat Manzini nogal beïnvloed is door “A Trick Of The Tail” van Genesis. En met recht kun je zeggen dat dit iconische album samen met “Wind & Wurthering” de neoprog geboren heeft doen worden. Maar ik hoor met name de bands die door deze platen zijn beïnvloed. Denk aan Marillion met Fish en het IQ ten tijde van “The Wake”. Archangel, en dat is het tweede punt, verfraait het geheel zo nu en dan met een smaakvol sausje van jaren ’80 gothic.

“Third Warning” doet me erg denken aan “Nostimon Hemar” van La Tulipe Noire. Op de een of andere manier gaan gloedvolle emotie en kilheid samen. Aan de ene kant is de muziek zeer nabij, maar toch is er afstandelijkheid. Bovendien zit er dreiging in de muziek.

Archangel wil de suggestie wekken van een lp. De eerste vier nummers lopen in elkaar over en de tweede vier nummers ook. Met een flinke driekwartier zou het ook net op een lp kunnen bovendien.

De muziek is hoorbaar vanuit de toetsen geschreven, maar voor liefhebbers van gitaarsolo’s is er meer dan genoeg te genieten. Wat dat betreft is het openingsnummer Technological Anguish exemplarisch: een donker begin, met nadruk op de toetsen. Tot op een gegeven moment er een gave gitaarsolo van Alessandro Dovi overheen komt. Je komt direct in de sfeer van old school Marillion. In het tweede nummer, Metal Into Brain, komt het oude Genesis om de hoek kijken, ook door het gebruik van de fluit. Het wat langere Thesis brengt me bij het IQ van “The Wake” en “Ever”. Giancarlo Padula van The Forty Days is een zanger die uitstekend bij deze neoprog past. Zijn stemgeluid en expressie komen dicht bij Peter Nicholls van IQ. Ook het slepende karakter van de muziek maakt dat ik IQ als referentie opvoer.

Ik wil ook het heerlijke instrumentale Storm Over St. Andrew’s Churchyard graag benadrukken. Hier zijn de La Tulipe Noire invloeden (en daarmee het oude Genesis, het oude Marillion) niet van de lucht. Ik vind het geweldig, deze zwaar aangezette, door toetsen gedomineerde, met gitaar gelardeerde, bombastische, emotionele neoprog. Over de top, zegt u? Klopt. Maar ik word hier echt blij van. En dat geldt zeker ook voor Circle Of Life. En dan komen de “A Trick Of The Tail” invloeden pas echt goed om de hoek kijken. Ik maak altijd aantekeningen als ik de muziek beluister en hierbij heb ik geschreven ‘schaamteloos mooi’. Dit is zo geënt op Entangled. De akoestische gitaar, de opbouw en het geluid van de Mellotron. Ik heb u aan het begin van de recensie gewaarschuwd. Maar wat is het mooi! Met het lange When The Eagle Hung His Head eindigt “Third Warning”. Na een wat aarzelend begin komt er een eruptie van symfonische rock met sterke wendingen, gaaf toetsenspel en fijn gitaarwerk in de beste IQ/Galahad-traditie.

De originaliteitsprijs zal Archangel zeker niet winnen. Maar ik ben wel onder de indruk van “Third Warning”. En dat komt met name door het simpele feit dat ik met groot plezier naar deze muziek luister. Een zeer fijn album van deze Italiaan. Maar zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb.