In het kader van het onlangs verschijnen van zijn meest recente studioproduct, Lights, deed het in Londen gebaseerde Archive op vijf oktober 2006 ons land aan. Bijgevolg stond het genootschap op het podium van De Helling, het wat minder bekende onderkomen van de gerenommeerde Utrechtse concertzaal Tivoli. Maar Archive werd helaas geconfronteerd met een tegenvallende belangstelling, want het nota bene enige optreden van het tripprog-ensemble in ons land werd verbazingwekkend slecht bezocht.
Wij vinden het dan ook zeer betreurenswaardig elke keer opnieuw te moeten constateren dat de muziekliefhebbers in Nederland aangaande progressieve rockmuziek blijkbaar bijzonder behoudend zijn ingesteld. Terwijl de niet of nauwelijks vernieuwende progbands (wij zullen gemakshalve geen namen noemen) de concertzalen hier ten lande steevast uitverkopen, lijkt het namelijk de laatste tijd steeds vaker voor te komen dat uitgerekend de meest innovatieve progbands de laagste concertopkomsten ten deel vallen. Een buitengewoon teleurstellende tendens, die hopelijk van zeer tijdelijke aard zal blijken te zijn.
Dat de Nederlandse progliefhebber klaarblijkelijk en masse verzaakt op een écht progressief muziekavondje, is vanzelfsprekend niet goed te praten, maar het was eigenlijk des te opmerkelijker dat ook de plaatselijke jeugd en andersoortige concertgangers het die oktoberavond in groten getale lieten afweten. Volgens ons heeft de muziek van Archive immers uitdrukkelijk potentieel genoeg om ook (ver) buiten het progwereldje een meer dan aanzienlijk gevolg te kunnen vergaren. De weinige vergaarden hadden het nochtans bij het rechte eind, want er stond ons een bijzonder interessant optreden te wachten…
Nog voordat de band het podium betrad, vulden de elektronische klanken van het lange titelnummer van het laatste album de halfvolle (we zijn nu eenmaal optimisten) zaal. Nu is band misschien niet helemaal de juiste formulering, want Archive is min of meer een muzikaal project dat sinds jaar en dag wordt geleid door de heren Danny Griffiths en Darius Keeler. Samen met een karrenvracht aan gastmuzikanten (waaronder de vertrouwelingen Pollard Berrier, Dave Penney en Maria Q) begon het tweetal het optreden in de Domstad met het stapsgewijs construeren van het epos van zijn meest recente werkstuk, dat, ondanks de schoonheid van deze compositie, jammer genoeg in een geknipte versie ten gehore werd gebracht.
Het was onze eerste keer dat we dit collectief in levende lijve mochten aanschouwen en we waren dan ook erg nieuwsgierig in welke hoedanigheid het achttal (!) de welhaast perfecte synthese tussen triphop à la Massive Attack en Portishead en progressieve rock a la Porcupine Tree en Radiohead van de studioplaten naar het podium zou vertalen. En het moet gezegd worden… Het gezelschap kweet zich meer dan uitstekend van zijn taak, want de bezoekers werden vrijwel voortdurend heen en weer geslingerd tussen hevige uitbarstingen enerzijds en meeslepende, hypnotiserend rustige passages anderzijds. Het was dan ook eigenlijk niet meer dan logisch dat deze bilaterale benadering op veel enthousiasme vanuit het publiek kon rekenen.
Dat laatste had dan weer duidelijk zijn weerslag op de gemoedstoestand van de acht bandleden, die naarmate het concert vorderde hun aanvankelijke schuchterheid vastberaden inruilden voor een spetterende podiumpresentatie. Daar de zangpartijen evenredig onder de heren Berrier en Penney en mevrouw Q verdeeld werden, was Archive gemakkelijk in staat zijn veelzijdigheid ook op het podium te etaleren. Dat bleek ook uit de setlist, want hoewel de nadruk vanzelfsprekend op het werk van het nieuwste album lag, werd er materiaal uit de hele carrière van de band gespeeld, waaronder een lange versie van publieksfavoriet Again van het album “You All Look The Same” uit 2002.
Al met al was het derhalve een bijzonder geslaagd avondje. De band was uitstekend in vorm en het optreden was dusdanig indrukwekkend dat het glashelder was dat de nagenoeg zestien miljoen afwezige medelanders wel waanzinnig dringende dingen te doen moeten hebben gehad om al dit fraais aan zich voorbij te laten gaan…
Christopher Cusack & Frans Schmidt