Arctic Plateau Album

Voor je het weet staat een cd vaker op dan je daadwerkelijk doorhebt. Of je luistert een album eindeloos op Spotify. Sfeervolle muziek, optimale ontspanning en ondanks er geen spectaculaire manoeuvres te vinden zijn blijf je luisteren. Gewoon lekker ongecompliceerd luisteren. Hoe mooi kan een muzikaal leven zijn?

In dit specifieke geval bespreken we Artic Plateau, een project van de Italiaan Gianluca Divirgilio. Deze Italiaanse muzikant (en auteur) startte met zijn project in 2006 en zijn eerste promo werd opgepakt door Prophecy Records waarna hij een contract voor vijf tekende. Zijn eerste album “On a Sad Sunny Day” is uitgebracht op 12 juni 2009 en bevat elf nummers.

“The Enemy Inside” verschijnt in 2012 op hetzelfde label, waarna er 9 jaar verstrijken voor hij weer een nieuw album uitbrengt. Op dit nieuwste album “Songs of Shame” verwerkt hij zijn donkerste en meest introspectieve gedachten. In de tussenliggende jaren heeft Divirgilio volgens eigen zeggen rondgelopen met zelftwijfel, pijn, desillusie en schuld. De littekens die hij daarbij heeft opgelopen heeft hij in dit nieuwe album gegoten

Welnu, waarom is dit album lekker te luisteren? Door meerdere redenen. De cd barst van de verschillende invloeden die op bijzondere wijze tot homogene massa zijn gegoten. Om een voorbeeld te geven van de merkbare invloeden: Pink Floyd, Antimatter, Helfir, Alcest en The Cure. Een getrainde Progwereld lezer weet dat het verschillende bands zijn die niet specifiek overeenkomsten met elkaar hebben.

Een van de mooist nummers is het titelnummer Songs Of Shame, dat sporen bevat van Antimatter en Alcest. Ondanks het beladen schrijfpoces is het wat mij betreft het ultieme voorbeeld van ongecompliceerd luisteren. De ijzersterke gitaarmelodie verzorgt het intro en komt vaker in de compositie terug. Het is sneller en melodieuzer dan het gemiddelde Antimatter materiaal, maar de atmosfeer ligt op hetzelfde niveau. Die raakvlakken zijn overigens niet alleen te vinden op instrumentaal gebied. De stem van zanger en componist Gianluca Divirgilio doet denken aan Mick Moss, maar ook aan zijn landgenoot Luca Mazzotta van Helfir. Die twee Italianen zitten vervolgens ook weer in elkaars vaarwater met hun muziek, hoewel de composities en structuren van Divirgilio op dit album wat sterker in elkaar steken. Niet specifiek op artistiek niveau, wel op constante kwaliteit.

Flodyaanse invloeden vind je in Venezia. Niet vanaf de start, want het begint met een typisch postrock geluid. Meanderende gitaren en zang van Divirgilio domineren het begin. Langzaam veranderen de bruggetjes binnen de song dan in een Floydiaans geluid. One Way Street opent groots met heldere toets- en gitaarklanken maar kakt halverwege wat in. Jammer, wat potentieel zou het een topnummer kunnen zijn. Dark Rising Sun refereert sterk naar The Cure en wellicht ook wat naar U2 met een typerende basgitaar. De track is melodieus maar toch ook een tikje donker. Bijzonder is de accordeon in de interlude LÁrsenale, het versterkt de zuid Europese roots van de Italiaanse muzikant.

Al met al heeft Artic Plateau een album geleverd die niet specifiek memorabel is en hoogstwaarschijnlijk niet binnen de bovenste regionen van de toonaangevende eindlijstjes zal belanden. Desondanks kan je ongedwongen en eindeloos naar Songs Of Shame” luisteren. In mijn optiek kan een muzikant alleen maar blij worden van zo’n omschrijving.