Area 39Album

Area 39 is het geesteskind van bassist / gitarist Ray Turrell. De huidige incarnatie van de band is ontstaan vanaf 2002, terwijl Turrell al vanaf 1995 met andere musici speelde. Daarvan is echter geen tastbaar product overgebleven, zodat de ep “Stand Alone Together”, met Turrells muzikale gedachten van voor en na 2002 als debuut fungeert.

Vanaf het allereerste moment wordt duidelijk dat Area 39 het terrein van de spacerock betreedt. Niet alleen roept de muziek duidelijke herinneringen aan Eloy en Pink Floyd op, ook de thematiek van het album is spacey. Vanzelfsprekend zijn het artwork en de lay-out van Area 39’s website hier ook op ingericht. De muziek laat zich beluisteren als de soundtrack van een willekeurige ruimtereis, al is de eigenlijke referentie wat specifieker: de eerste maanlanding in 1969 en complottheorieën hieromtrent dat deze nooit werkelijk plaatsgevonden zou hebben.

Area 39 heeft een behoorlijk eigen geluid, vooral als we onze horizon beperken tot het heden en de meer recente geschiedenis. Toch kan ik bij het omschrijven van de kracht van de band moeilijk om enkele vergelijkingen heen. Een duidelijke overeenkomst met Eloy bijvoorbeeld vind ik de kunst om muzikaal entertainment te bieden met vele variaties op in feite een zeer beperkt setje thema’s. Zo draaien The Dreamer Dreams, Beyond The Clouds en Through The Eye Of A Telescope alle drie om dezelfde melodie, maar telkens in een andere stemming gebracht. De eerste vormt een duidelijke intro (met fraai toetsenspel van John Grosberg dat, tja daar zijn ze weer, wel wat aan Eloy uit de periode 1976-1984 doet denken), waarna Beyond The Clouds meer als het ‘echte’ nummer voelt. We maken hier kennis met de zangeressen die zich uitstekend van hun taak kwijten. Voor het laatste deel van het drieluik gaat de versnelling van ons ruimteschip nog een paar tandjes omhoog. Drummer Wayne Sowden, gitarist Gavin Fletcher en Ray Turrell zelf leveren hier harmonieus vakwerk af. Dit nummer moet het weer vooral hebben van het gesproken woord. De NASA-geluidsfragmenten passen de muziek goed.

Daarna verlegt de focus van de vergelijking zich meer richting Pink Floyd, meer in het bijzonder richting “Dark Side Of The Moon”. Changing Horizon roept concrete herinneringen aan On The Run op, zij het niet zo rechtstreeks plagiërend (laat staan zo misplaatst) als wat Ayreon’s Arjen Lucassen op “The Human Equation” liet horen. Eenmaal in de stemming van Pink Floyd’s legendarische album uit 1973 horen nogal wat collega-recensenten in The Dreamers Dreamed nog The Great Gig In The Sky terug. Persoonlijk vind ik dat wat gezocht: beide nummers bevatten woordeloze vrouwenzang, maar bij Area 39 komt deze niet echt uit de operahoek. Daarnaast maakt het hier een veel minder integraal deel uit van het nummer, aangezien het eerste tweederde deel vooral een showcase voor John Grosberg vormt. Waar Universal Dot To Dot en Changing Horizon meer spanningsboog dan melodie waren, sluit dit nummer het mini-album met eenzelfde grandeur af als waarmee het opende.

Met dat al is “Stand Alone Together” een enerverende luistertrip waarin enkele invloeden duidelijk aanwezig, maar niet storend zijn. Feitelijk maakt ook Area 39 ‘retroprog’, een stempel dat toch al op vrij veel hedendaagse proggezelschappen geplakt kan worden. In het licht daarvan is het op zich al zeer plezierig eens iets anders te horen dan de driehonderdste Yes- of Genesis-pastiche. Los daarvan is het een veelbelovend debuut dat absoluut naar meer smaakt.

Casper Middelkamp