AreknamesAlbum

I can’t figure out exactly where I am (if ahead or behind the beat of the earth)

We zijn allemaal weleens wat kwijt. We kennen allemaal wel periodes in ons leven dat we richting missen, dat we de weg kwijt zijn. En als we dan denken dat we weer richting vinden in de wirwar van onze gedachten, dan blijven we vaak een tijdje met een verward gevoel zitten. Zo van, is dit het nu? Ben ik nu aangespoeld als een stuk wrakhout?

Michele Epifani, toetsenist, zanger, componist en vooral leider van Areknamés, heeft deze gevoelens voor zijn derde langspeler perfect verwoord door middel van zijn nieuwste werk, “In Case Of Loss”. Ik sprak al enthousiast over het debuut uit 2003 en riep geheel alleen de opvolger uit 2006, “Love Hate Round Trip” als meesterwerk uit. Op deze cd’s stak Epifani zijn invloeden niet onder stoelen of banken. In de bedankjes somde hij een lijst obscure protoprog en andere obscure, duister klinkende bands op, waar een site als www.vintageprog.com goedkeurend van zou knikken. Deze verkooptruc heeft Epifani op zijn nieuwste werk niet nodig.

In the river of regrets the more you move the more you sink

Het belangrijkste kenmerk van Areknamés is de duistere, wollige sfeer, boordevol listig toetsenwerk en lyrisch gitaarspel, en met als absolute trekker de sterk naar achteren gemixte stem van Epifani. Michele Epifani is namelijk niet zo’n hele goede zanger. En dat weet hij. Door zijn stem volslagen achterin de mix te plaatsen, maakt hij van een nood een deugd. Dat zorgt er op “In Case Of Loss” tevens voor dat de plaat tevens voelt alsof je een privékijkje mag nemen in de wereld van Epifani, als je persoonlijk bij hem op visite komt.

De plaat klinkt ondanks dit kenmerk zeer helder. Hij is buitengewoon goed geproduceerd; de drums, de bas en de toetsen klinken fris en strak. Dat bewijst gelijk de openingstrack Beached, die helder uit de speakers spat, en ook Dateless Diary, die prachtig klinkt qua baswerk. Het moet echter een productionele nachtmerrie zijn geweest: zowel de plaat volgens de eisen van deze tijd laten klinken, als toch de elementen van Areknamés in zijn waarde laten. Nou, het is hem gelukt. Waar “Love Hate Round Trip” de perfecte ode aan de jaren ’70 was, is “In Case Of Loss” tijdloos.

It’s time to face up to reality
Time to stop playing safe.

Michele Epifani had gemakkelijk een “Love Hate Round Trip” deel II kunnen maken, maar hij voegt allerlei nieuwe elementen aan de muziek toe, zodat voorzichtig van een eigen stijl kan worden gesproken, hoewel met twee benen stevig in de traditie. In Don’t Move voegt hij cello en viool toe, dat extra cachet geeft aan dit toch al heerlijke nummer. Where heeft ook een prachtig stukje cello, dat prachtig wordt afgewisseld met gitaar. Dat is echter niets vergeleken met The Very Last Number, dat de combinatie van cello en saxofoon (nooit geweten dat die twee instrumenten zo prachtig bij elkaar klinken!) tot een perfecte synthese laat komen. Het ruim 20 minuten durende epos, gemakkelijk één van beste epics van deze eeuw, geeft hij alle ruimte aan beide instrumenten in solospots. Horen is geloven!

I can’t figure out exactly where I am

De zo kenmerkende ‘lelijkheid’ die ik op de vorige platen opmerkte, is ook nog aanwezig, zeker in het heerlijk stuurloze A New Song. Deze staat in schril contrast met de hierboven genoemde pracht, maar is tevens een kracht van Areknamés. Het zorgt er wel voor dat sommige progfans wat zullen moeten wennen aan sommige stukken, maar het is geenszins ontoegankelijke muziek. De hele plaat heeft een sluimerende spanning, en een licht agressieve ondertoon, zodat je constant op het puntje van je stoel zit, als bij een spannende film. Mocht Areknamés als band het niet redden, de bezetting op deze plaat is immers opnieuw volledig veranderd, dan kan Epifani prima een carrière als producent van horror-soundtracks overwegen.

Epifani heeft met “In Case Of Loss” zijn magnus opus gemaakt. Het is een klassieker waarin het tot The Very Last Number blijft boeien. Hij zal – net als velen van ons – van veel dingen spijt hebben, het doel in het leven soms kwijt zijn. Hij heeft zijn band echter richting gegeven. Areknamés is aangespoeld.

With hindsight it all looks good
Won’t you see my scars
I’m gone too far for looking back

Markwin Meeuws