ArenaAlbum

Na het succesvolle nieuwe studioalbum “The Seventh Degree Of Separation” en de dvd “Rapture” kon een livealbum niet meer ontbreken. In de indrukwekkende discografie van deze Britse neoproggers is dit pas het vierde livealbum. Het geheel is opgenomen tijdens de promotietournee voor het laatste album waarin de band in 2011 en 2012 maar liefst negen verschillende landen aandeed.

Na de komst van zanger Paul Manzi en de terugkeer van John Jowitt op basgitaar, beschikt de band over de sterkste bezetting sinds “The Visitor”. En dat werd ook wel duidelijk met de komst van het laatste album dat het bijzonder tegenvallende “Pepper’s Ghost” deed vergeten. Op deze dubbelaar zijn twee nummers van dit album te horen, Bedlam Fayre en The Eyes Of Lara Moon, en beide nummers vallen tegen. Het zijn gewoon geen sterke songs waarin zowel spanning als pakkende melodieën ontbreken. Maar eigenlijk hebben we de kritiekpunten van dit livealbum dan wel gehad.

Samen met “Breakfast In Biarritz” behoort dit album tot de beste live registraties van Arena. De setlist is uitstekend samengesteld. De nadruk ligt uiteraard op het laatste album, maar verder laat de band een fijne dwarsdoorsnede van het hele oeuvre horen. Nummers als Valley Of The Kings, Riding The Tide, Serenity en Crying For Help IV staan nog altijd als een huis. Het enige nummer dat ik mis is The Hanging Tree, maar dat is op eerdere live-albums al vertegenwoordigd.

Ghost In The Firewall van het album “Immortal?” valt positief op door de nieuwe sound scapes die Clive Nolan uit zijn toetsenarsenaal tovert. Met name onder de koptelefoon klinkt het nummer geweldig. Sowieso is de geluidskwaliteit prima. Het livegevoel is duidelijk aanwezig en alle instrumenten komen prima uit de verf.

We krijgen een band in optima forma voorgeschoteld. Paul Manzi heeft zijn plek inmiddels helemaal gevonden in de band en heeft zich de nummers goed eigen weten te maken. Zijn valkuil is om te veel lange uithalen te maken, maar hij weet zich redelijk in te houden. Een ouderwetse hardrock uithaal a la Bruce Dickinson zoals aan het begin van Crying For Help VII dwingt dan eigenlijk alleen maar een glimlach af. Verder weet hij een mooi palet aan kleuren in zijn stem te leggen. Dit is echt wel een van de beste vocalisten uit de geschiedenis van de band.

De liefhebbers van Arena kunnen hun hart ophalen met dit album. Het laat een band horen die nog jaren mee kan. Ben je nog je weg aan het verkennen in de progwereld en ben je nog niet bekend met de muziek van Arena, dan is dit een uistekend album om de band mee te leren kennen.

Maarten Goossensen