ArenaAlbum

Wat is nu precies het nut en noodzaak van een ep met voornamelijk hier een daar wat bewerkte versies van de Crying For Help nummers aangevuld met drie nieuwe nummers? Als je bedenkt dat de Crying For Help nummers op de eerste twee albums van Arena bedoeld waren om tactische rustmomenten te creëren tussen de vele klassiekers van het eerste uur door, dan komen deze tussennummers nu over als een wat belegen instrumentale dwaaltocht door een halflege arena waar niemand spontaan voor gaat applaudisseren.

Goodwill van de fans levert het ook niet op, want eigenlijk koop je een cd met 1 echt nieuw nummer voor de prijs van een ep, vooropgesteld dan dat je de eerste twee cd’s van Arena al in je collectie staan te pronken.

Draait het dan om Het Grote Voorstellen van de nieuw gitarist? De nieuwe gitarist John Mitchell kreeg namelijk de mogelijkheid om zichzelf te bewijzen nadat de melodieuze ingestelde Keith More de band verlaten had. Helaas nee, dat kan het ook niet zijn, want de hemels fraaie Steve Rothary solo mag hij dan weer niet inspelen zodat de kans ontnomen wordt om zijn eigen touch hier aan mee te geven.

Om volledig te zijn, Problem Line, Fallen Idols en Only Child zijn versies op verschillende Crying For Help nummers van “Songs From The Lions Cage”, terwijl The Cry, The Offering, Guidance en Stolen Promise bewerkingen zijn van de Crying For Help nummers van “Pride”. Naast The Healer zijn alleen het korte sferische openingsnummer Theme en Isolation nieuwe nummers, maar eigenlijk ook weer niet echt. Het fraai uitgevoerde akoestisch gitaarspel door John Mitchell op Isolation herbergt namelijk de melodielijn die uit het gezongen Crying For Help komt en het zacht tapijtje dat in Theme aan warme synth-geluiden aan ons wordt uitgespreid zit ook in de achtergrondgeluiden van Problem Line. Dus ja, whats new?

Voor mij gaat het op deze ep toch echt om dat ene echte nieuwe nummer, The Healer. Hier werd hoorbaar hoe steviger het geluid van Arena eruit ging zien, of beter gezegd, ging horen. Vanaf dat moment kun je alle andere nummers van voor The Healer categoriseren als ‘old school’. Een nieuwe hoofdstuk in het Grote Arena Luisterboek werd hiermee opengeslagen.

Door het ontbreken van de broodnodige muzikale variaties op deze ep en het feit dat er maar op twee nummers gezongen wordt, is voor mijn begrippen wat Arena kan en te bieden heeft te mager. Deze ep krijgt voor mij als kwalificatie ‘aardig maar geen aankoop verplichting’ omdat het alsmaar janken voor hulp nergens een spannende album oplevert. Het zijn aaneengeregen luisterliedjes geworden, maar dan voor meer in dan bij het kampvuur. Een echte ep voor de Die Hard Arena fans dus die kennis konden maken met het nieuwe Arena geluid op dat ene echte nieuwe nummer The Healer. Vanaf dat nummer werd de uitgesponnen jaren ’90 neo prog, met een op deze cd ditmaal ontbrekende verfrissend rauw metal randje, ingeruild voor meer compacte prog songs met scheurende gitaarpartijen die meer en meer op de voorgrond gingen treden en de muzikale lijnen mede gingen uitzetten.

Dat dit hierna nog heel veel fraais ging brengen wisten we toen nog niet.

Jos Driessen