Arena

The Unquiet Sky

Info
Uitgekomen in: 2015
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Verglas
Website: www.arenaband.co.uk
Tracklist
The Demon Strikes (5:37)
How Did it Come to This? (4:30)
The Bishop of Lufford (5:24)
Oblivious to the Night (2:47)
No Chance Encounter (4:30)
Markings on a Parchment (2:19)
The Unquiet Sky (5:29)
What Happened Before (4:55)
Time Runs Out (4:39)
Returning the Curse (3:48)
Unexpected Dawn (3:52)
Traveller Beware (7:40)
Kylan Amos: basgitaar
Paul Manzi: zang
John Mitchell: gitaar, achtergrondzang
Clive Nolan: toetsen, achtergrondzang
Mick Pointer: drums
The Unquiet Sky (2015)
Contagion Max (2014)
Live (2013)
Rapture (DVD) (2013)
The Seventh Degree Of Separation (2011)
Ten Years On 1995 - 2005
(2006)
Pepper's Ghost
(2005)
Live & Life
(2004)
Caught In The Act
dvd (2003)
Contagium ep (2003)
Contagious ep (2003)
Contagion
(2003)
Breakfast At Biarritz
(2001)
Unlocking The Cage
(fanclub cd) (2001)
Immortal? (2000)
The visitor Revisited (fanclub cd)
The Visitor (1998)
Welcome To The Stage [live] (1997)
The Cry ep (1997)
Edits (1996)
Pride (1996)
Songs From The Lions Cage (1995)

Dit jaar (2015) viert Arena zijn twintigjarige bestaan. In die twintig jaar bracht de band zeven studioalbums uit, waarvan een aantal het predicaat ‘klassieker’ met recht verdiend heeft. Oprichters Clive Nolan en Mick Pointer vormen nog altijd de ruggengraat van de band. De andere posities zijn meerdere malen gewisseld. Zo is nu draaideur lid John Jowitt weer eens opgestapt en is zijn plekkie overgenomen door Kylan Amos (Alchemy).

Op het laatste album “The Seventh Degree Of Separation” liet Arena al een lichte koerswijziging horen. De muziek klonk een stuk steviger en de typische neo-prog elementen waren wat meer naar achter geschoven. Deze koers wordt met “The Unquiet Sky” verder doorgetrokken. Op het eerste gehoor is deze nieuwe schijf stevig en vrij recht-toe-recht-aan, maar dat is alles behalve waar. Dit is typisch een album waarin je veel tijd moet investeren en dat, naar mate je hem vaker hoort, steeds meer zal groeien. Ik ben echt onder de indruk van de enorme gelaagdheid van dit schijfje.

Dit album is voor het grootste deel uit de pen van Clive Nolan gekomen. John Mitchell was te druk met zijn Lonely Robot project om inhoudelijk een bijdrage te kunnen leveren aan het schrijven van de muziek. Nu vind ik het solowerk van Nolan nogal wisselend van kwaliteit, maar hij heeft dit album uitermate goed uitgewerkt, waarin hij het beste uit de stem van Paul Manzi weet te halen. Uiteraard hebben we weer te maken met een conceptalbum. Hij baseerde het op het korte spookverhaal “Casting The Runes” van de Britse auteur M.R. James. Het verhaal werd in 1957 verfilmd onder de naam “Night Of The Demon” en gaat over een doctor John Holden die een sekte onderzoekt en op demonische krachten stuit.

Clive Nolan’s voorliefde voor musicals wordt in de intro van opener The Demon Strikes al duidelijk. Op bijzonder knappe wijze zet hij een jaren ’50 spooky thema neer. Maar na anderhalve minuut gaat de beuk erin en krijgen we een mooi groots thema voorgeschoteld met dreigende toetsen en een pakkend refrein. Paul Manzi is op dit album op zijn best. Nolan weet uitstekend gebruik te maken van zijn enorme bereik, maar weet hem ook op de juiste momenten in toom te houden. En dan hebben we nog smaakmaker John Mitchell, hij had dan wel geen tijd om mee te schrijven, zijn gitaarsolo’s zijn er niet minder om. Bij vlagen komt hij behoorlijk stevig uit de hoek, maar zonder de melodie uit het oog te verliezen.

How Did it Come to This? is zo’n nummer waarin alles klopt. Een zalige melodie, een briljante opbouw, emotie en een gitaarsolo die kippenvel op je rug bezorgt. Clive Nolan heeft zichzelf wat minder solo’s toebedeeld, maar wat is zijn rol groot! Hij zorgt constant voor een bepaalde dreiging en weet de muziek met zijn toetsentapijten tot grote hoogten te stuwen. En wanneer hij wel duidelijk de voorgrond kiest, zoals in Time Runs Out, is dat ook meteen een symfonisch schot in de roos. Kylan Amos lijkt een aanwinst te zijn. Zijn spel is lekker robuust en zwaar en zo leidt hij de aandacht wat af van de drums, die effectief, maar ook beperkt klinken.

Een ander hoogtepunt is het titelnummer The Unquiet Sky. Het heeft een schitterende opbouw waarin Paul Manzi zichzelf op fantastische wijze tot een glansrijke prestatie drijft; vol kracht en emotie. Daarbij speelt John Mitchell weer zo’n typische en heerlijke langgerekte solo. Eigenlijk staat er geen enkel slecht nummer op dit album. Niet dat alle nummers zijn even sterk zijn, maar als geheel werkt het erg goed. Het is daarbij een intens album. Na 55 minuten zal je je versuft en uitgeput voelen, want dit album eist al je aandacht op.  Maar het voldane gevoel zal overheersen. Mijn advies? Even op adem komen en dan gewoon nog een keer beluisteren.

Maarten Goossensen
Koop bij bol.com

Send this to a friend