Arena

12 mei 2018, De Boerderij Zoetermeer

Info
Locatie
De Boerderij, Zoetermeer
Mick Pointer: drums
Clive Nolan: toetsen, zang
John Mitchell: gitaar, zang
Kylan Amos: bas, zang
Paul Manzie: zang, akoestische gitaar
The Visitor:
A Crack in the Ice
Pins and Needles
Double Vision
Elea
The Hanging Tree
A State of Grace
Blood Red Room
In the Blink of an Eye
(Don't Forget to) Breathe
Serenity
Tears in the Rain
Enemy Without
Running from Damascus
The Visitor
Poisoned
Jericho
The Mirror Lies
The Tinder Box
Solomon
Toegift:
Ascension
Crying for Help VII

Drie jaar na het laatste bezoek van de Britise neo-prog band Arena doen de heren weer eens ons land aan. Indertijd ging het om de release van “The Unquiet Sky” en de viering van het twintigjarig bestaan. Dit keer staat het optreden in de Boerderij in Zoetermeer grotendeels in het teken van een tweetal zaken: het uit 1998 daterende iconische album “The Visitor” en de zojuist uitgekomen nieuweling “Double Vision”. Waarbij het zwaartepunt ligt bij de eerste – Ons is een integrale versie van dit concept album van de band beloofd.

En belofte maakt schuld. Dus samen met ruim 700 andere progfans toog ik naar de Zoetermeerse poptempel om de heren weer eens live aan het werk te kunnen zien. Vrijwel uitverkocht dus, niet slecht als je in ogenschouw neemt dat het laatste studioalbum van de band, het reeds genoemde “The Unquiet Sky”, al weer uit 2015 dateert. Gezellig druk dus, een sfeer van anticipatie is merkbaar bij het grotendeels mannelijke publiek.

Op het afgesproken aanvangstijdstip geen band op het podium maar wel de zwaarlijvige oprichter/bandleider Clive Nolan met een groot vel papier. Hij heeft een aantal huishoudelijke mededelingen en een tweetal primeurs voor ons: er zullen deze avond opnamen gemaakt worden voor een live dvd en de band zal later deze zomer zijn opwachting maken op het prestigieuze Loreley festival in Duitsland. Goed nieuws voor de talrijke fans van de band.

20180512_Arena_Boerderij_06

Na een kwartiertje wachten vindt het optreden dan eindelijk zijn aanvang. Onder luid applaus wordt ingezet met A Crack In The Ice, een prima opener. Niet zo gek natuurlijk want het betreft hier het eerste nummer van de al eerder gememoreerde “The Visitor”. Pins And Needles loopt naadloos over in Double Vision, het is duidelijk: de band is uitstekend op dreef deze avond, dat geldt zeker voor zanger Paul Manzi in dit nummer, John Mitchell neemt de tweede stem voor zijn rekening. Diezelfde Mitchell speelt een hoofdrol in het instrumentale Elea met zijn lyrische gitaarspel. Vooral actief in de hoge regionen, je vraagt je regelmatig af of de nek van zijn rood/gele Cort wel lang genoeg is. The Hanging Tree is overbekend, een melodieuze ballad, hier in een uitstekende vertolking, de ultieme prog song. Manzi draagt voor de gelegenheid een cape met kap over het hoofd, hij zal zich deze avond nog een aantal keren verkleden en van attributen voorzien. A State Of Grace wordt op de schermen achter het podium voorzien van religieuze beelden. John Mitchell spreekt de gesproken tekst uit tijdens Blood Red Room.

20180512_Arena_Boerderij_03

Een opvallende toetsensolo van pater familias Nolan tijdens In The Blink Of An Eye. Diezelfde Nolan zingt de tweede stem op (Don’t Forget To) Breathe, op prima wijze door Manzi gezongen, nu weer getooid met hoge hoed en zonnebril. De zwart-wit beelden van oude stomme films versterken het suspense gehalte van de song. Nog een instrumental, het Camel-achtig Serenity met briljante gitaarsolo van Mitchell, ditmaal gespeeld op een witte Cort. Tears In The Rain is het verhaal over de clowns, door Manzi kracht bijgezet met witte kraag en handschoenen. Uitstekende vocalen en dito pianospel. Het ‘don’t let the child die here’ uit Enemy Without wordt uit volle borst meegezongen door het vrijwel voltallige publiek, overduidelijk een favoriet. Het echte hoogtepunt is wat mij betreft het unisono duet tussen Nolan en maatje Mitchell. Running From Damascus wordt gevolgd door titelnummer The Visitor dat de integrale versie van het album afsluit. Drie witte volgspots en het cleane gitaargeluid van Mitchell, in het bijzonder zijn solo aan het einde, zijn de prelude voor een minutenlang applaus van het uitzinnige publiek. Licht en geluid zijn weer van de eenzame hoge kwaliteit die we van de Boerderij gewend zijn.

20180512_Arena_Boerderij_02

Poisoned is één van twee nieuwe nummers van het zojuist uitgebrachte nieuwe album “Double Vision”, dat tekstueel handelt over persoonlijk verlies. Een ballade met akoestisch gitaren, slechts drie man op het podium, geen bas/drums, sterke solo’s van Mitchell en perfecte harmoniezang, chapeau. Voorman Clive Nolan neemt de mogelijkheid te baat om, volledig terecht, een anti-upload verzoek te doen aan de aanwezige cd-bezitters in het publiek. Jericho is het andere eind van het muzikale spectrum, een Marillion-achtig nummer met veel publieksparticipatie. Het tweede nummer van het nieuwe album is getiteld The Mirror Lies. Het start met een bas intro van Kylan Amos in de trend van Pete Trewavas van Marillion en ontwikkelt zich tot een melodieuze (prog)rock song. The Tinder Box wordt door Nolan geïntroduceerd met een verhaal (‘faster’) dat langer is dan het nummer zelf. Het epische Solomon van het debuutalbum “Songs From The Lion’s Cage” uit 1995 is een prima afsluiter. Met ca. 15 minuten het langste nummer van de set en het laatste van de reguliere speellijst. Wederom een hoofdrol voor John Mitchell met een loepzuivere gitaarsolo waar hij patent op lijkt te hebben, maar de uitstekende zang van entertainer Paul Manzi mag zeker niet onvermeld blijven. Manzi maakte sowieso een sterke indruk, hij heeft in de afgelopen jaren duidelijk aan toneelpersoonlijkheid en charisma gewonnen en zijn vocale prestaties zijn indrukwekkend.

20180512_Arena_Boerderij_04

Na een korte pauze keert de band terug voor een toegift. Voor Ascension heeft Mitchell zich in een jasje in de kleur en vorm van de Britse vlag gestoken, volgens Nolan een eerbetoon aan de Spice Girls. De schoonmoeder-grap (Manzi gaat binnenkort trouwen) gaat de mist in. Het draaibare instrumentatrium van Nolan, met diens onafscheidelijke set Korg Kronos toetsenborden, wordt voor de gelegenheid door Mitchell bespeeld, terwijl zijn maatje diens gitaar hanteert. Crying For Help VII is het allerlaatste nummer van het optreden. Het ‘help me, help me’ wordt luid meegezongen door het enthousiast publiek. Diezelfde hondstrouwe fans belonen de Britten met een minutenlange ovatie, gulzig geïnhaleerd door de vijf dankbare musici op het podium.

Opvallend was niet alleen het professionalisme van de heren maar zeker ook de focus: dit optreden moest een succes worden en dat werd het dus ook. De onderlinge band tussen Nolan en Mitchell was in dat verband kenmerkend. De muzikale vrienden, Mitchell is al twintig jaar bij de band, wisselden regelmatig blikken van verstandhouding met elkaar zonder een woord te zeggen. Dat wil niet zeggen dat er geen plezier was op het podium, integendeel, maar het doel was een strakke en professionele show op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Of dat laatste ook gelukt is ligt niet alleen aan hen, maar aan de performance kan het niet liggen. De fans hebben in elk geval iets om naar uit te kijken.

20180512_Arena_Boerderij_05

Met dit ruim twee uur durende concert heeft de band wederom op puike wijze zijn visitekaartje afgegeven. De huidige tour met ruim twintig optredens startte eind april in Engeland en voert de band door half Europa om uiteindelijk eind mei in Canada te eindigen. Waarna de al aangekondigde show tijdens Night of the Prog de kers op de taart zal zijn.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ard van den Heuvel

Send this to a friend