ArgosAlbum

Met “A Seasonal Affair” levert de Duitse band Argos zijn vierde album af. Het beluisteren van de plaat is wat mij betreft alles behalve een seizoensgebonden aangelegenheid. Bij mij zijn de klanken van dit schijfje elke dag van het jaar welkom.

Het album heeft een donker geluid dat diepe lagen aanboort. Het werkstuk kent een toename aan subtiliteiten en onderscheidt zich daardoor van voorganger “Cruel Symmetry” uit 2012. Wel heeft de cd enkele draaibeurten nodig om daar achter te komen. In eerste instantie komt de muziek nogal veel hetzelfde over en dat is logisch ook. Qua stijl is er weinig tot niks veranderd. We horen weer een bonte mengeling van moderne prog, retro en Canterbury, zij het dat men ditmaal iets meer de kant van de retroprog is opgegaan. Zo komen de Van Der Graaf Generator-invloeden duidelijker naar voren, maar ik moet er wel bij vertellen dat Argos nog even gedoseerd in z’n expressies klinkt als voorheen. Als je die insteek combineert met hun virtuoze spel krijg je een album met zeggingskracht.

En over verbeelding gesproken. Het schijfje is gehuld in een fraai ogende digipack die donker van tint is. Dit stemmige artwork sluit nauw aan bij de muziek en ik durf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te beweren dat liefhebbers van de Flower Kings en The Tangent hier erg blij van zullen worden. Argos heeft weliswaar niet dezelfde grandeur, de muziek op “A Seasonal Affair” is een buitengewoon prettig tandje minder. De muziek is in elk geval met dezelfde visie gemaakt.

De band heeft een van de meest getalenteerde gitaristen uit de hedendaagse scene in de gelederen, Rico Florczak. Elke solo die de man speelt mag je rekenen tot de hoogtepunten van het album. Toch is er eentje die het allerhoogste prijkt en dat is zijn escapade in Stormland, het nummer waar het reguliere album mee afsluit. De tonale keuzes die hij hier maakt zijn idioot goed. Ik ben geneigd om alle tracks te benoemen aangezien er in elk nummer wel iets noemenswaardigs gebeurt. “A Seasonal Affair” is dan ook een vat vol smakelijkheden met heerlijke solo’s op gitaar en toetsen, dromerige passages dwarsfluit, een sierlijke sopraansax en ga zo maar door. Toch heeft dit alles mijn pen niet weten te verleiden tot een rondje langs de velden.

Nou ja, een beetje dan. Het album opent met Vanishing. Op zich is dit nummer niet echt super, behalve dan die pittige gitaarsolo met z’n lekkere drums. Wel zet het de boel goed in gang zoals het een goed openingsnummer betaamt. Eerdergenoemde VDGG-invloeden horen we in het bronstige Divergence en in het zeer melodieuze Liveboats waar zelfs Kayak tot het vergelijkingsmateriaal behoort. Beide nummers zijn gebaseerd op vol orgelspel en het zou me niks verbazen als Andy Tillison van The Tangent daar verantwoordelijk voor is. Hij is in elk geval te gast op dit album, al wordt nergens aangegeven waar precies?!

Maar genoeg over de instrumenten. Het fijne van Argos is dat ondanks dat er behoorlijke lappen tekst gebruikt worden de zang zich nergens opdringt. Veelal hangt er dankzij de vocalen een milde gloed over de muziek, dit in de lijn van Pye Hastings, Richards Sinclair of Pal Sovik. Het is een mooie symbiose, of je het nu hebt over het ingetogen Silent Corner, het epische Not In This Picture of zelfs het instrumentale Forbidden City. Ook in de bonustracks, twee oudjes die opnieuw zijn opgenomen nu Florczak in de bezetting zit, is dat het geval. Mooi.

“A Seasonal Affair” is niet alleen een uitstekend album, het bevestigt tevens het feit dat Argos zeer goed bezig is. Het is bemoedigend dat de band keer op keer met een album weet te komen dat het vorige overtreft. We kunnen dan ook reikhalzend uitzien naar een opvolger van dit album. Voorlopig is het minstens een jaar genieten van deze zou ik zo zeggen. Doe dat maar.

Dick van der Heijde