ArgosAlbum

Je bent vast bekend met het fenomeen ‘verzamelalbum’, ook wel ‘compilatiealbum’ genoemd. Dat zijn cd’s die tot aan het gaatje zijn vol geplempt met het beste wat een artiest te bieden heeft en vaak de originele titel “Best Of” dan wel “Greatest Hits” hebben. Het kunnen ook cd’s zijn uit een specifiek genre dat geheel is vol gespeeld door verschillende artiesten.

De Duitse groep Argos heeft hierop een nieuwe variant bedacht: het beste wat een genre te bieden heeft maar dan gespeeld door één en dezelfde groep, inderdaad Argos zelf.
Het is een uitgelezen kans om het vaak (ten onrechte natuurlijk) als obscuur geziene genre van de progressieve en symfonische rock te ontdekken. Je geeft je nieuwsgierige buurman gewoon even dit album te leen en hij kan binnen het uur een beeld krijgen van datgene waarover jij altijd zo enthousiast praat. Mogelijk krijgt hij gelijk enig begrip voor het grote aantal decibellen wat met regelmaat en ongevraagd door de muren van jouw appartement zijn huiskamer binnendringt.

De hier uitgevonden variant is afkomstig uit het brein van Thomas Klarmann. Deze multi-instrumentalist speelde sinds het einde van de zeventigerjaren al verschillende stijlen muziek. Dat varieerde van funk, jazz en fusion tot pop en progressieve rock. Binnen dat laatste genre werd hij beïnvloedt door de groten van die tijd zoals Genesis, Yes, King Crimson en Gentle Giant. Nadat hij zich een decennium had afgekeerd van deze muziek werd zijn enthousiasme hernieuwd opgewekt door groepen als Spock’s Beard, The Flower Kings en Echolyn. Nadat hij op een feest Robert Gozon tegen het lijf was gelopen ontstond de idee om een nieuwe groep te formeren. Het trio Argos was een feit nadat men op de digitale snelweg drummer Ulf Jacobs was tegengekomen.

Het betekent niet dat Klarmann en consorten zich op dit album schuldig hebben maakt aan het copieren van hun voorbeelden. Ze geven slechts hun eigen interpretatie en invulling aan hun favorieten. Dat hebben ze gedaan door dit album op te delen in drie grote stukken, die elk weer bestaan uit afzonderlijke delen. De afzonderlijke delen vloeien allemaal mooi in elkaar over.

Nursed By Giants bestrijkt vijf delen en is een eerbetoon aan grote Britse groepen als Genesis en Caravan. Vooral het instrumentale Part 3 Black Cat is een lust voor het oor dankzij het vloeiende spel en mooie melodieën. Laat je verder meevoeren in de authentieke symfowereld van Argos.

De vierdelige hoofdzakelijk instrumentale suite Canterbury Souls is een ode aan de zogenaamde Canterbury scene, een typisch Britse stroming die zich kenmerkt door het gebruik van fluit en jazzy elementen die de muziek vaak een speels karakter geven. Persoonlijk is dit niet mijn favoriete deel van het album, maar liefhebbers van deze stijl kunnen hier hun hart ophalen. De titel van part 1, The Hat Goes North zegt al genoeg over de hier aangehaalde referentie Hatfield And The North. In alle opzichten is dit nummer te vergelijken met het kunstje Canterbury Sequence van The Tangent.

Het afsluitende vijfluik From Liverpool To Outer Space is afwisselend en herbergt orkestrale gedeeltes en is doorspekt met veel toetsenspel. Part 2, Time For Love kent invloeden van The Beatles, terwijl Part 4, Elektro Wagner weer een eigentijdse bewerking is van een klassiek stuk van Wagner. Het afsluitende Part 5, Pass Through is qua titel sterk gekozen, omdat Argos je in deze vijf minuten nog eens aan de hand meeneemt langs de voorgaande 50 minuten.

Liefhebbers van prima vertolkte authentieke en voornamelijk Britse symfonische rock, kunnen geen buil vallen aan deze schijf. Verder is het album natuurlijk het ideale cadeau voor diegenen die eens willen horen wat progressieve rock nu eigenlijk is. Wellicht is dat jouw buurman of buurvrouw.

Hans Ravensbergen