ArgosAlbum

De warmte komt je tegemoet zodra je ’t doosje open doet. Nou ja, doosje? “Cruel Symmetry”, de derde cd van de Duitse band Argos, is gehuisvest in een digipack. De kleurstelling daarvan is buitengewoon opvallend en dat is opmerkelijk, want de muziek is dat namelijk absoluut niet. Deze is in eerste instantie nogal dertien in een dozijn, maar geloof me: juist dat pakt na een aantal luisterbeurten zeer goed uit. Je hebt gewoon eerst niet door dat je naar iets goeds zit te luisteren.

Laat me eens gek doen. Dit album is minstens drie keer zo goed als z’n voorgangers “Argos” uit 2009 en “Circles” uit 2010. Dat zit hem in elk geval niet in een rigoureuze koerswijziging. De vier muzikanten die afkomstig zijn uit Mainz en omstreken maken nog steeds een mix van moderne prog en retroprog in een Canterburry-jasje. Het is een soort The Tangent-light, funky, jazzy, zelfs een tikkeltje psychedelisch, maar in en in prog. Ook in de bezetting zien we weer dezelfde namen: toetsenist, zanger, bassist en fluitist Thomas Klarmann, de toetsenspelende leadzanger Robert Gozon, drummer Ulf Jacobs en de extreem getalenteerde gitarist Enrico Florczak. Argos heeft van heel veel bands wel een beetje. Luisteren naar “Cruel Symmetry” is dan ook een feest der herkenning en steeds als je een vergelijking hebt gemaakt, gaat deze een passage later al weer mank. Het lijstje met invloeden dat op hun Facebook pagina staat spreekt wat dat betreft boekdelen. Juist dat bonte maakt de muziek zo coherent, zo onmiskenbaar Argos en dat is nodig voor de positieve ontwikkeling van een band.

Zoals gezegd, “Cruel Symmetry” is drie keer beter dan z’n voorgangers. Dat alles klopt aan de plaat demonstreert de epische titeltrack waar het album mee opent. Gedurende bijna 21 minuten laten de heren horen dat ze geen knutselprog maken daar in Mainz. Het in dertien delen opgesplitste stuk kent prachtige melodieën en een sterke structuur met een fraai Spock’s Beard-achtig thema dat regelmatig opduikt in het nummer. Het is een straalkachel van jewelste. Er is een kop, een staart en een geweldig instrumentaal tussenstuk. Er zijn goede gitaarsolo’s, lekkere orgelpartijen, zweverige Mellotrontapijten, akoestische gitaren, broeierige ritmes en veel tempo- en sfeerwisselingen. De zang van Gozon heeft dat milde van bijvoorbeeld Pye Hastings (Caravan), maar ook dat bronstige van Peter Hammil (Van Der Graaf Generator). Het is een aangenaam luisteren en hij zingt nog accentloos bovendien.

De zes nummers die volgen hebben weliswaar niet dezelfde impact, wel moet worden gezegd dat de temperatuur ook hier zeer behaaglijk is. Het zijn alle goede nummers met elk z’n bijdrage aan de variatie van het album. Zo zitten er in Paper Ship Dreams enkele folk-passages, heeft Chance Encounters wat Zappa-tingels, bevat The Story Of Flying Robert een soepele sax, gaat het er in Caught Within The Light een beetje steviger aan toe en is afsluiter Open Book een gitaargerichte aangelegenheid. Open Book is sowieso een wat vreemde eend in de bijt, want het is het compositiedebuut van gitarist Enrico Florczak. Het past goed op het album, zeker als hekkensluiter waarmee de band een fraaie knipoog geeft richting toekomst.

“Cruel Symmetry” is een album van vier muzikanten die heel dicht bij zichzelf gebleven zijn. De band scoort punten omdat ze hun virtuositeit constant in dienst stellen van de muziek. Als dat niet hartverwarmend is. Wees trouwens niet bevreesd als je het doosje opendoet dat er dan warmte ontsnapt. Elke joule is keurig vastgelegd op het schijfje.

Dick van der Heijde