ArgosAlbum

Als er íets is dat me irriteert, is het wel dat ik niet kan vinden wat ik zoek op Google. Ik ben een nogal hardnekkige speurder en tot ongenoegen van m’n omgeving kan ik soms uren achter elkaar doorgaan met zoeken.

Onlangs had ik ook weer zo’n lekkertje. In m’n mailbox zat “The Other Life”, het nieuwe album van de Duitse progband Argos. Er was ook een afbeelding van de hoes meegestuurd en m’n oog viel direct op het intrigerende apparaat dat daarop afgebeeld staat. Wat is dit nou riep mijn zoekdrift. Iets van een stoomwals of zo, een gedeelte van een gemaal misschien? Wie het weet mag het me zeggen. Voor zover kan ik er niks zinnigs over melden.

Het omschrijven daarentegen van de muziek die Argos maakt is een eitje. Wederom komt de band met een kundige mix van moderne prog, retro en Canterbury met af en toe een dun laagje Avant. Toch zou het onjuist zijn om te roepen dat er niks nieuws onder de zon is. Een kijkje naar de bezetting leert dat de meesterlijke gitarist Rico Florczak niet meer meespeelt en vervangen is door Bokáti-Bokor Ákos, de man die we kennen van de Hongaarse bands Yesterdays en Tabula Smaragdina. Ook heeft Bokáti-Bokor zich verdienstelijk gemaakt bij de Finse band Paidarion. Aan ervaring geen gebrek dus en dat hoor je in zijn veelzijdigheid terug. Met z’n creatieve spel is hij dan ook een meer dan waardige opvolger van Florczak. Hij klinkt dan weer melodieus, dan weer hoekig of weerbarstig en soms zijn er subtiele tokkels op akoestische gitaar. Het fijne van dit album is dat de muziek in z’n geheel net zo bloemrijk klinkt.

In een eerdere recensie omschreef ik hun muziek als The Tangent-light en dat is ook nu weer een juiste typering. Wel klinkt het hier allemaal een stuk luchtiger en dat geldt ook voor de invloeden van Gentle Giant en The Flower Kings. In hoeverre dit te maken heeft met de aanwezigheid van Bokáti-Bokor kan ik niet te zeggen. Feit is wel dat “The Other Life” weer een aantrekkelijke wirwar is van muzikale fijnproeverij. Evenals op eerdere albums duurt het een paar draaibeurten voordat alle smakelijkheden ook daadwerkelijk smaken. Het zit er allemaal wel in, waarschijnlijk is het apparaat op het hoesje nodig om alles naar boven te pompen.

Het album bevat negen nummers die alle net zoveel van je verbeeldingskracht vragen als het hoesje. Allereerst is daar Chameleon Sky dat vrij eenvoudig begint en mede door de piano aan The Beatles doet denken. Ondertussen zijn er subtiele gitaarexpressies, maar pas halverwege het nummer is er voldoende zeggingskracht om enthousiast over te zijn. Erg fraai is het 7/8^ste stuk met heerlijk gesoleer op gitaar en toetsen. In het daaropvolgende Broken Mirror gaat de band de fragiele kant op. Niet dat er iets mis mee is, toch voelt het een beetje aan als stilte voor de storm ondanks de wat vollere refreinen. Nummers als The Twilight Mind, I Carry Light en The Trial Of The Pyx laten de ware Argos horen. The Twilight Mind is een dampende pot Jethro Tull compleet met dwarsfluit en het epische The Trial Of The Pyx mag naar mijn idee in al z’n facetten gelden als het hoogtepunt van het album.

De muziek van “The Other Life” is bijzonder smaakvol aangekleed. Zo is er altijd wel mooi toetsenwerk ter ondersteuning, er is een zoevende basgitaar, een ronkend orgel, priemende Moog, extra achtergrondzang en ga zo maar door. In het cool-klinkende Hatfield And The North-achtige Johnny Head–in–Air horen we akoestische gitaar met sopraansax en dwarsfluit op een manier die deugt zoals alles deugt op dit album. Neem de zang, deze past goed in het geheel en blijft (gelukkig) overal binnen de lijntjes. De brave, ietwat pratende, vocalen van Thomas Klarmann doen nog het meeste denken aan het stemgeluid van Richard Sinclair. De wat veilige weg die hij je laat bewandelen is een fijne, temeer daar de muziek ook niet langs diepe ravijnen en over ruige rotsen gaat. De ingetogen afsluiter The Library Of The Future onderstreept dat nog eens.

Argos heeft met dit zesde album weer een mooi werkstuk afgeleverd. Een hoogvlieger zou ik het niet willen noemen, maar een laagvlieger is “The Other Life“ absoluut niet. Over vliegen gesproken: op eens wist ik het, we kijken naar een omgevallen drone uit 1908. Eh nee!