ArilynAlbum

Kort en duidelijk: het debuutalbum van het Duitse Arilyn is gewoon het aanschaffen waard. Voorwaarde is wel dat je thuis moet zijn in het rockgenre dat op traditionele wijze wordt geëtaleerd. De bandleden noemen hun muziek ‘spacerock’, daarmee doelend op hun optredens waarbij de nodige lichteffecten de muziek een extra dimensie geven. Schakel als symfoliefhebber dan ook even om als je van langdurige songs houdt zoals dat vaak het geval is bij (de oude) Genesis en Yes. Bij het beluisteren van dit schijfje zul je Arilyn in het rijtje Soundgarden en Metallica plaatsen maar dan met meer toegankelijkheid en diepgang.

Zo is het korte instrumentale Alpha de opmaat voor een gemiddelde rocksong New World dat niet de maatstaf is voor de hele cd. Een aardige opener, maar de gemiddelde Hollandse band zal zo’n song in de middenmoot van het repertoire hebben. Daarentegen is het aanstekelijke Far And Away meer een nummer dat blijft hangen. Het sfeervolle begin klinkt mooi spaceachtig en de heldere stem van Christian Kalbs galmt prima boven de muziek uit. Deze track is één van de hoogtepunten van de cd. Dan volgen er drie songs die mij deden denken aan de reeds jaren opgeheven band Damn The Machine. De band die rond de broertjes Poland in 1993 werd opgericht als splintergroepering van Megadeath. Vrij strakke gitaarschema’s en felle zang domineren de songs zoals dat bij genoemde bands altijd het geval was/is. Foreign Shores, Nightmare, Adventurer en State Of Desperation zijn allen uitgekiende composities en varieert van strakke metalsound tot mooie ballade (State Of Desperation).

Met Namesless, Return en Reach You wordt nog meer op het gevoel gespeeld. Mooie songs die gelukkig niet afglijden naar middelmatigheid. Zanger Kalbs weet met zijn prima zangstem de gevoelige snaar te raken en vooral het toetsenwerk wordt op deze nummers meer uitgebuit, waarbij met name het orgelgeluid goed naar voren wordt gehaald. Ook de harmonieën op de zang zijn prima voor elkaar. Mindeater is een vrij bombastische song en is in mijn ogen een beetje een misser. De effecten op de toetsen deed mij denken aan de experimenteergeluiden van Ken Hensley (Uriah Heep) en voorts is de compositie niet echt inpasbaar in het geheel. De afsluiter Tomorrow Never Comes is de mooiste van de schijf en mocht van mij nog wel een extra zes minuten duren. De band haalt werkelijk alles uit de kast om de top te bereiken. Kalbs zingt de sterren van de hemel en wordt er her en der een tweede stem van zangeres Kathrin Sobetzko toegevoegd. Ook toetsenist Jurgen Mosgraber tovert nog meer kleurrijke geluiden uit zijn synthesizers. Een vrouwelijke stem beëindigt de cd met het bedanken voor het meevliegen met Arilyn Airlines. Wat mij betreft was dat een waar genoegen.

Kortom, als je van symfo met een vleugje spacerock en metalsausje houdt dan kom je goed aan je trekken en zul je veel luisterplezier aan deze schijf beleven.

Ruud Stoker