Arjen Lucassens’s Supersonic RevolutionAlbum

Hardrock is niet een genre dat vandaag de dag nog veel ontzag inboezemt. Laat staan dat het met seks en succes geassocieerd wordt. Als ik dan op hedendaagse hardrock- en metalfestivals rondloop kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat bijna alle bands muzikale tradities nostalgisch en nauwgezet hervertellen (bijvoorbeeld ‘true heavy metal’), ofwel muziek performen met een knipoog. Sommige acts zijn een met gimmicks overladen verschijning. Dan gaat er zomaar een enorme opblaasbadeend rond over de hoofden van het publiek of is de podiumproductie te vergelijken met het Eurovisie Songfestival. Als je als hardrockband nog een nieuw publiek voor je wilt winnen moet je jezelf vooral niet te serieus nemen en veel props hebben.

Arjen Lucassen is voor ons prog luisterend volk natuurlijk de man achter Ayreon, waarmee hij een aantal klassiekers van het progressieve metalgenre maakte als “Into The Electric Castle” en “The Human Equation”. Hij heeft daarin altijd al geflirt met de opkomende gimmificatie van het rockgenre, maar de afgelopen jaren lijken zijn projecten steeds meer een soort speelse persiflage te worden. Projecten als The Gentle Storm en Star One kregen kleurvolle, maar vooral ook flauwe en opzettelijk foute videoclips mee – wat misschien ook wel nodig is om bij YouTube de jonge kijkers het hele liedje bij de les te houden. Met dit nieuwe project genaamd Arjen Lucassen’s Supersonic Revolution lijkt Lucassen nog een stap richting het gimmick rockgenre te zetten; de eerste single The Glamattack kreeg al een roze hoes mee met daarop staande lipsticks in de woestijn afgebeeld.

Maar schijn bedriegt wel eens. En als je “Golden Age of Music” als luisteraar een beetje begint te ontmaskeren blijkt de keizer wel degelijk kleren te hebben. Ja, dit is een hervertelling, het is een knipoog én een gimmick, maar er is hier meer aan de hand.

Opener Sr Prelude introduceert de grommende orgelklanken die gedurende de rest van de plaat een hoofdrol zullen spelen. Daarna is het de komende vier liedjes een re-enactment feestje van bands als Dio, Deep Purple en Rainbow. Het gouden tijdperk van de opkomende hardrock wordt in de teksten geroemd aan de hand van referenties aan bands als T Rex, Alice Cooper en David Bowie. Ook de zeezender Radio Caroline komt aan bod. Met elk liedje lijkt de muziek zichzelf een tikkeltje serieuzer te nemen en bij The Rise Of Starman over het Bowie personage Ziggy Stardust, is er toch al sprake van een nummer dat op kant twee van “Rainbow Rising” niet had misstaan. Daarna volgt het pompende niemendalletje Burn It Down, maar dan is het toch echt klaar met flauwiteit.

De band rondom Lucassen, die tegenwoordig zelf basgitaar speelt, vuurt alle cilinders voluit. Timo Somers weet met zijn over de top gitaarsolo’s wel te boeien. Hij lijkt expres de hairmetalclichés op te zoeken en ze te gebruiken als springplank voor een soort van technische overtreffende trap. Het werkt. De grommende orgels van Joost van den Broek zijn alom aanwezig en lijken aan de basis te staan van bijna alle muzikale vondsten. Zanger John Cuijpers heeft naast zijn werk bij Ayreon en het Engelse Praying Mantis (ja, die NWOFBH-act van vroeger) ook in meerdere tributebands gezeten. Hij is dan ook ongekend goed in het doen herleven van de theatrale, maar ook gelikte zangstijl van Ronnie James Dio.

Oddyssey dan. Het introloopje lijkt een ritmisch patroontje van Tool te hergebruiken, maar de harmonieën zijn meteen ongekend sterk. Zanger John Cuijpers weet al snel de symfonische rockstem van Freddy Mercury uit het graf te doen herrijzen en dat zorgt meteen voor een pakkende én integere muzikale sfeer. Als de zware gitaren intreden weet het nummer zich door te blijven ontwikkelen en ongekend intens te worden. Een nieuwe parel in het Lucassen songbook. They Took Us By Storm had een van de betere nummers van Threshold kunnen zijn. De gitaar gromt lekker laag, als ware het een kapotte uitlaat. Met Golden Boy komt de band snel op gang met een mooie, ingehouden melodie bij de coupletten en zo’n magisch refrein dat Arena had kunnen bedenken in het “Contagion” tijdperk. Holy Holy Ground  is een ballade gestoeld op melodische bluesmuziek in mineur, iets wat je ook zou kunnen verwachten op een later album van Toto. Flight Of The Century is wat compacter, maar weet met zijn ijzersterke refrein en mooie solosectie wederom te imponeren. Het album sluit met Came To Mock, Stayed To Rock. Dit nummer begint met een vlotte akoestische bluesopening, maar ontwikkelt zich al snel tot een metalboogie. Hierin laat Supersonic Revolution wat mij betreft nét even te veel liggen om de sterke reeks nummers vanaf Oddyssey met een knaller af te ronden.

Er zijn dan nog vier bonustracks te bewonderen. De T Rex-hit Children Of The Revolution uit 1972 is eigenlijk een van de eerste nagels aan de doodskist van de progressieve rock, maar natuurlijk ook een belangrijk startschot voor de glamrock. Daarna komen nog nummers van ZZ Top, Earth Wind & Fire en Roger Glover aan bod. Alle prima uitgevoerd en waarschijnlijk een leuke toevoeging voor kant vier van het vinyl. Een soort van bronvermelding als u wilt.

Het moge ondertussen duidelijk zijn dat ik geen liefhebber ben van gimmicks en hervertellingen, maar eigenlijk weet deze plaat me toch op veel fronten positief te verrassen. Het lijkt bijna alsof het marketingconcept achter het album bijna de helft van de muziek dicteert. Vervolgens kan Lucassen dan met de andere helft toch behoorlijk sterke progressieve metal aan de man brengen. Wat we daarvan mogen vinden, laat ik verder aan u over. Een plaat als deze kan uiteraard ook wel eens wat nieuwe zieltjes winnen voor het progressieve genre. Het is bovendien een feit dat een artiest als Lucassen, die ook van muziek wil kunnen leven, rekening zal moeten houden met hoe de wind momenteel waait door festivalland.

Uiteraard is alles geweldig ingespeeld, opgenomen en zelfs behoorlijk prima gemixt. Het klinkt allemaal iets minder claustrofobisch dan de meeste releases van deze tijd. Finaal is “Golden Age of Music” met name voor mensen die mee kunnen in dit luchtige concept waarschijnlijk een heerlijke nostalgische trip, die ook qua muzikale zeggingskracht erg veel te bieden heeft na een nummer of vier.