Ark AscentAlbum

Sommige bands weten je enorm te intrigeren. Ook al is de muziek verre van perfect en kan je commentaar leveren op een matige productie, de rauwe en onafgemaakte randjes en andere oneffenheden, toch luister je er graag naar. Waar die enthousiasme exact op gestoeld is kan je niet omschrijven, maar de muziek pakt je!

Ark Ascent is zo’n band die onlangs zijn eerste album heeft afgeleverd. Er zijn direct kanttekeningen te maken bij de productie, de composities en de zang. Er zijn zelfs copycat-achtige praktijken in de arrangementen te vinden, maar ondertussen kan je toch heerlijk van de muziek smullen. Deze band uit het Verenigd Koninkrijk is samengesteld rondom wonderkind Jack Kirby die het project op negentienjarige leeftijd in 2011 heeft opgestart. Vanaf dat moment is Kirby de songs voor het debuut gaan schrijven en worden er door de jaren heen muzikanten aan de band toegevoegd. Overigens blijft het gezelschap steken bij een kwartet; naast Kirby, die zowel de gitaar en de toetsen voor zijn rekening neemt, is er een bassist, zanger en drummer actief. Die drie hebben overigens hun sporen verdient in allerlei andere bands, bijvoorbeeld bassist Andrea Arcangeli binnen het Italiaanse DGM en drummer Michael Brush binnen de Noorse gothic band Sirenia. Die laatste is overigens pas onlangs toegevoegd aan de band, hij is nog niet op dit album te horen. De drums voor dit album zijn namelijk ook ingespeeld door Jack Kirby.

Zoals de titel en het artwork van het album al suggereren is de basis van dit album gebaseerd op een conceptidee. “Downfall” staat voor een ramp op deze aardbol waarmee de gehele mensheid vergaat. De meeste songs zijn ook gerelateerd aan die ramp, getuige titels als The End Of Time, The Aftermath en Closer To Heaven.

Dan de muzikale factor van het album. De liefde die Jack Kirby heeft voor power en symfonische metal is bij de eerste beluistering duidelijk te merken. Je kan invloeden van Dream Theater, Seventh Wonder en Symphony X in de muziek vinden, maar ook Shadow Gallery en andere acts uit die hoek. Dat voegt gelijk ook het negatieve commentaar toe aan deze recensie, de muziek is vaak niet erg origineel te noemen. Maar wanneer iets smaakvol en vakkundig wordt gepresenteerd bedekken de meeste liefhebbers het maar al te graag met de mantel der liefde, zoals ik dat nu ook binnen deze recensie ga doen, want er staan enkele heerlijke nummers op dit album! Bijvoorbeeld Sanctuary laat geweldig toetsenwerk en heerlijke gitaarsolo’s horen. De zang van Rogue Marechal doet mij in dit nummer denken aan de vocalen van Stefan Zell van Wolverine op “Communication Lost”. Zanger Marcechal klinkt elders op het album veelzijdiger dan alleen de hoge tonen in het genoemde nummer, want hij imponeert mij regelmatig met zijn uithalen, hoewel er zo hier en daar een vals randje te horen is. Luister bijvoorbeeld eens naar Innocence Lost en trek vervolgens je conclusie of zijn stemgeluid jou persoonlijk ligt. Met een extra zangles kunnen zijn kwaliteiten wellicht tot grotere hoogte groeien, hoe door de wol geverfd de zanger ook lijkt te zijn.

Wat genoemd moet worden zijn de sterke refreinen binnen de muziek en de kracht van de composities om je gekluisterd te houden aan de cd. Eerlijk is eerlijk, er ontstaat vaak de gedachte ‘dat heb ik vaker gehoord’, maar het bewijs daarvoor is nergens overduidelijk aanwijsbaar. Een sterk aspect van de muziek is ook dat de verhouding tussen techniek en emotie prima in balans is. Die emotie moet je dan vooral vinden in de zang, want ondanks mijn commentaar hier boven weet Marcechal zijn vocale acteertalent uitstekend te gebruiken.

Een lekker toetje heeft deze band voor het laatst bewaard in de weergaloze epic The End Of Time. Tjonge, wat is dit een Grand Finale, met hoofdletters geschreven! Alle het goede wat de band in zich heeft komt in dit nummer tot uiting. Een geweldig thema, heerlijke gitaarriffs, groovy basspel, wervelende toetsen van zowel piano als het elektronische toetsenbord en zanger Rogue Marechal is hier op zijn best. Bijna veertien minutenlang genieten geblazen.

Al met al is dit album is niet de meest originele cd die ik de laatste jaren hebt gehoord, toch is “Downfall” in mijn optiek het proberen waard. De band zal in de toekomst moeten sleutelen aan een betere productie, goede composities, onderscheidend vermogen en (zang)techniek. Wanneer dat onder controle komt ligt er een mooie toekomst in het verschiet, zeker weten!